Dag 3 - Family Time

Na een overheerlijk ontbijtje gingen we gister om 11u met Robert en Wahjira op pad.
Eerst gingen we naar Gampola naar het weeshuis. Robert had voor ons 50 lakentjes, 50 klamboes en 50 babyhanddoekjes geregeld die we daar wilden gaan brengen.
Het plan was om dan daar te kijken wat er nog meer nodig was.
Toen we daar aankwamen waren 2 mannen bezig met de reparatie van het dak. Bizarre om te zien dat ze gewoon in hun gewone kloffie en op blode voeten als aapjes aan dat dak hangen en hun werkzaamheden verrichten.
We werden ontvangen door een non en we mochten plaatsnemen aan tafel. Robert
legde uit wat we kwamen doen.
De non vroeg aan mij wanneer ik geadopteerd was. Ik vertelde in nov-dec 1985. Ze haalde een groot boek erbij waar ouders toen der tijd iets in mochten schrijven.
Ik zag aan de voorste pagina dat het een boek uit 1986 was. We gingen toch even bladeren en opeens waren we bij 1988. Ineens dachten we “natuurlijk, misschien staat Dilan er wel in!”.
Volgens ons was Dilan in 1989 naar Nederland gekomen.
Ineens zag ik Dilan met z’n bos krullen op een foto! En ja Gerben had er met zijn herkenbare handschrift een leuk verhaaltje bij geschreven. “Ochid” zo noemde ze Dilan daar. Dat was ik alweer vergeten maar vaders had het natuurlijk vermeld in zijn verhaaltje.
Echt super leuk om te lezen. Ik heb in het boek een verhaaltje geschreven en toevallig had ik de schoolpasfoto’s mee om aan mijn moeder te geven later op de dag.
We hebben er eentje af geknipt en de sister heeft hem in het boek geplakt. Vet leuk!
Ik zag dat er meer geadopteerde kinderen in stonden. Zelfs uit Drachten en Makkum. De sister ging alle Nederlandse kids bij langs om te vragen of ik die kende. Maar de enige die we kenden was Jacquelien. 
We hebben de sister gevraagd wat ze nodig hadden voor de kinderen in het weeshuis. Ze vertelde dat ze normaal gesproken niet vragen om spullen. We legden uit dat we geld mee gekregen hebben van vrienden en familie om wat moois te kopen voor de kinderen. We willen er niet zo mee te koop lopen dat we zoveel geld hebben om uit te geven. Voelt niet fijn…
De zuster vertelde dat ze graag een blender en een combi magnetron wilden voor het maken van de voeding voor de kinderen. Ze vertelde dat er op dit moment 60 kinderen in het weeshuis zaten waarvan 20 baby’s de hadden dus ook behoefte aan milkpackages voor de baby’s. Pieter rekende uit dat ze ongeveer 15 kilo per week nodig hadden. Dit gaan we dus regelen! Ook biscuitjes hebben ze hard nodig. Dus ook dit gaan we regelen.
Daarna even genoten van een lekkere lunch en gauw weer verder.

Op naar Nelundeniya naar mijn familie. Beetje nerveus maar we hadden er enorm zin in.
Om een uur of 15:30 waren we onder aan de berg. Het duurde niet lang voor Laksman met 2 tuctucjes naar beneden kwam. Robert had contact met hem gehouden over onze aankomst tijd. Hij had 2 vrienden van hem gecharterd om ons op te halen en uiteraard was hij zelf mee.
We kregen meteen een grote knuffel en een stralende lach van ‘m.
De rit naar boven duurde een half uur! Na 3 keer met m’n kin op Pieter z’n schouder geklapt te zijn, zere heupen, 10 keer bijna bij Laksman op schoot en kramp in mijn duim van het vasthouden, waren we boven.
Het is wat met die onverharde, glibberige, hobbelige zandwegen daaro.
Halverwege stopte hij bij een gebouw waar allemaal mensen aan het werk waren.
Ook daar zaten de mannen met blote voeten in palen om aan het gebouw te werken. We wisten niet precies waarom we hier uit moesten stappen maar later bleek dat de regering een Hindoe tempel liet bouwen voor de bevolking daar. De tempel werd dus vol trots aan ons geshowd! Van de week ging hij open en ze hoopten dat de weg daar dan ook geasfalteerd werd. (Wij hopen dit ook )
We reden verder en iedereen zwaaide naar ons. Leuk!

Vlak bij het huisje stonden m’n moeder, Sanjeewa en Anusa ons al op te wachten. M’n moeder moest weer huilen en ze greep me stevig vast! Ik was alleen maar blij!
Van Gerben moest ik deze keer niet vergeten om Anusa te knuffelen. Nou ze spong meteen in m’n armen dus dat knuffelen kwam wel goed!
Onze tassen werden aangenomen en er werd ons nog even gemeld dat we onze broek moesten opstropen i.v.m. bloedzuigers!!!
En wel ja, Pieter kijkt naar zijn voeten en er waren zich al 2 van die vieze beesten tussen zijn tenen aan het nestelen. M’n moeder en Laksman grepen ze tussen zijn tenen weg en het enge was dat eentje al half in z’n voet zat! Maar oke….toen moesten we nog door het soppige gras lopen.
Gister regende het steeds dus de vieze beesten zaten niet gezellig met z’n allen in de jungle, NEE precies in het soppige grasveld waar wij doorheen moesten lopen op slippers.
Nou dan maar verstand op nul, tenen stijf tegen elkaar en rennen maar!
Hahaha, ik haat beesten en al helemaal glibberige die je huid in willen kruipen.
Bij het huisje werden we meteen gecheckt op bloedzuigers. Ik had gelukkig niets! Pieter weer een stuk of 2.
Hilarisch om te zien dat ik thuis altijd de Sjaak ben met muggen, insecten enz. en hij hier! Robert zei al “They like your blood!
Onze tassen werden meteen uit onze handen gegrist en dus toen we in het huisje waren hebben we meteen de cadeautjes meegenomen. We hadden foto’s van mij mee van baby tot nu, kleding voor Anusa van Nicole gekregen en een bestuurbare helikopter voor de jongens.
In het huisje waren mijn tante en nog 2 meisjes. Het kleine meisje bleek een buurmeisje te zijn waar mijn moeder nu voor zorgt. De moeder van het meisje werkt momenteel in Saoudi Arabie.
’t Kleine meisje is ongeveer een jaar of 4/5/6 denk ik. Het andere meisje was tussen de 15 en 20 jaar oud en bleek een nichtje van mij te zijn. Een dochter van de zus van mijn moeder.
Ze waren al druk bezig met thee, koekjes en alles om het ons een beetje naar het zin te maken.
Het was echter minder druk als de vorige keer.
Nu konden we rustig rond kijken in het huisje en ze hadden zelfs de boel wat opgeleukt. We zagen dat ze een 2persoonsbed gekocht hadden met een matras en dekens. Ook stond er een soort garderobekast die we nog niet eerder hadden gezien. De tv stond nu op een kastje en ze lieten alles zien wat we naar ze opgestuurd hadden.
Het kastje met de spiegel met de foto van mijn vader was er nog. Ze hadden het bekleed met roze stof en onze foto’s die we ze cadeau hebben gedaan vorig jaar stonden er op. De foto met mijn moeder, Pieter en ik hadden ze zelfs uitvergroot op A4 en in een mooie lijst.
Ze hadden de mini foto die ik vorig jaar van mijn vader had gezien ook uitvergroot op 10X15 en daar hebben we een foto van foto van gemaakt.
Het was een leuke middag! We kregen thee en de kinderen wilden ons van alles laten zien. Ook mijn hele tas moest leeg en we hebben op verzoek van vaders de hele familie gefotografeerd.
Ze vinden het volgens ons raar om op de foto te gaan. Maar beginnen er inmiddels wel een beetje aan te wennen.
Het mapje met foto’s van mij van vroeger zat mijn moeder met een grote smile op haar gezicht te bekijken. Volgens mij leek ik vroeger heel veel op mijn vader. Maar dat ga ik thuis nog eens even goed vergelijken. De foto van m’n vader is van slechte kwaliteit maar oooohhh wat ben ik er blij mee.
We zijn ongeveer 1,5-2u gebleven bij mijn moeder. In het begin was het een beetje ongemakkelijk maar we hebben ons prima vermaakt. Het is gewoon lastig dat je niet alle gewoontes kent en niet kunt spreken met elkaar. Ik kreeg van Anusa nog 2 enkelbandjes met belletjes die ze zelf om mijn enkels gedaan heeft.
Robert en Wahjira hebben ons super goed geholpen! Ze kletsten veel met mijn moeder en tante en ze vertaalden veel voor ons. De enige die we gemist hebben is Nona, het nichtje van mijn moeder. Toen we weg gingen vroeg mijn tante of we haar huis nog wilden zien. We zeiden dat we dat de volgende keer zouden doen.
Pieter heeft verder wat informatie verzameld over hoe het daar op de berg in z’n werk gaat. Hoeveel mensen er wonen, hoe het zit met de huisjes enz. Zo kunnen we straks gericht spullen gaan kopen.
Nog een paar foto’s en rennend tussen de bloedzuigers weer terug naar de tuctuc gegaan.
We werden flink uitgezwaaid en na een half uurtje waren we weer beneden bij de berg.
Nog een dikke knuffel aan Laxman en toen hoppa weer naar ’t hotel.
We hebben afgesproken dat we morgen met de hele familie gaan shoppen.
We halen ze tussen de middag ongeveer op en gaan dan Kegalle.
Ook willen we kijken of we een radio voor Lasantha kunnen kopen en het tuctuc rijbewijs voor mijn broer gaan regelen.
Verder zien we het nog wel even. Kijken wat nodig is en wat ze graag willen. We hebben in ieder geval gezien dat ze kleding en nieuw schoeisel nodig hebben.
Ik ben benieuwd! Het wordt vast leuk.
Het weerzien beloofd veel goeds voor morgen. Wat zijn wij welkom en wat was het vreselijk leuk!
Nu lekker naar het hotel, eten en skypen met onze familie @ Netherland!

P.s. we hebben geleerd dat “stutie” (stoetie) dankjewel betekend!