Dag 12 – To Warakapola and Grandmother

Na het ontbijt en het douche ritueel werden we om 8u opgehaald door Robert en Wahjira. Vandaag stond als eerst op het programma het ziekenhuis in Warakapola. Onderweg zouden we mijn moeder en Sanjeewa oppikken beneden aan de berg. Toen we daar aankwamen stonden ze al klaar. M’n moeder had weer een mooie sari aan en toen we weg reden begon m’n moeder ineens te roepen.
Oke, Lasanta en z’n vriend moesten ook weer mee. Wij in de achteruit en zo gingen we met z’n allen weer op pad.
Laksman was er niet want die moest vandaag tuctuc/motor theorie doen. Hoe dit gegaan is hebben we nog niet gehoord.

Bij het ziekenhuis aangekomen werden we meteen naar het kantoor van de directeur gebracht. Daar vertelde Robert dat we klamboes kwamen doneren en dat ik geboren was in dit ziekenhuis.
Donatie!??? De directeur sprong meteen op en we kregen een rondleiding op de kraamafdeling. Erg leuk om te zien. In de gang hangt een groot bord met de statistieken. Hoeveel vrouwen er bevallen zijn, hoeveel met keizersnede, hoeveel natuurlijk, gewicht van de baby’s enz. We hebben geen kleine baby’s gezien maar wel een aantal vrouwen die op knappen stonden. Ook lieten hij de kamers zien waar de vrouwen bevallen.
We werden door iedereen vrolijk begroet en het idee dat mijn moeder hier ook gelegen had en bevallen was van mij vond ik speciaal.
Zo vaak loop je ziekenhuis Heerenveen of Sneek in en de helft van al je bekenden zijn daar geboren. Nu weet je waar je zelf ter wereld bent gebracht. Gaaf!

Op de kraamafdeling hingen overal blauwe klamboes. Maar de directeur verzekerde ons dat ze zeker op andere afdelingen goed terecht zouden komen.
De volgende keer op Sri Lanka zouden we weer welkom zijn!
Pieter was die ochtend vergeten om z’n maagtabletten in te nemen en had alweer last van brandend maagzuur. Hij vroeg de directeur of ze ook een pharmacy hadden en of hij daar maagtabletten kon krijgen. De directeur liep met ons mee naar de balie en liet meteen een recept uitschrijven. Er zaten daar wel 50 mensen te wachten maar we mochten natuurlijk voor alle andere mensen.
Daarna werd er iemand naar de apotheek gestuurd met het recept waar ook een hele lange wacht rij stond. Na 5 minuten had Pieter z’n medicijnen en zijn we weer weg gegaan.

Toen op naar Polgahawela. De woonplaats van mijn oma, de moeder van mijn vader. Die gingen we vandaag ook ontmoeten. Pogahawale ligt boven Warakapola. Het was ongeveer een half uurtje rijden. We vroegen mijn moeder of het ook diep de jungle in was, maar ze zei van niet. Een klein stukje landinwaarts. Maar niks was minder waar. We moesten weer met de bus de bergen in over smalle paadjes met aan weerszijde rubberbomen.
Het was inderdaad minder ver dan bij mijn moeder of bij Kumar z’n familie. We stopten en zagen in de verte een soort van zelfde huisjes staan als waar mijn moeder woont. Nu waren het meerdere op een rij. Het lijken wel een soort barakken met een golfplaten dakje erop.
Mijn moeder en broertjes en zusjes liepen meteen die kant op. Er stonden weer een aantal honden vals naar ons te blaffen dus wij bleven even op afstand.
Er kwam een man naar buiten die dreigde de hond te slaan met een grote stok. Gelukkig was dit niet nodig en de hond liep met de staart tussen de benen weg. De andere hond werd aan de ketting gelegd en zo konden wij het terrein betreden.
We liepen richting m’n broertje en zusje die voor een huisje stonden te wachten. Mijn moeder had ik al naar binnen zien gaan. Ik liep het opstapje op en ik keek naar binnen, maar het was er pikkedonker. Ik zag vaag een klein gedaante en mijn moeder hielp de vrouw in de kleren.
Toen kwam er een stokoud vrouwtje, zo krom als wat, zonder tanden naar ons toe strompelen. Het was gewoon een beetje eng.
Ze stond in de deuropening en mijn moeder vertelde wie ik was. Ze pakte mijn handen beet, vel over been voelde ik, en ze bracht mijn handen naar haar gezicht. Ze begon meteen te huilen en daarna hevig te brabbelen tegen me. Wat mooi! Jeetje, m’n omaatje, stokoud, bijna aan het einde van haar leven maar oh wat was ze emotioneel. Robert had verteld dat ze eerder al contact had gehad met mijn moeder en ze wilde me graag ontmoeten want ze wist niet hoe lang ze nog te leven had.
Ze wisten echter niet dat we vandaag zouden komen.
Ze kon niet lang staan dus is ze op de drempel in de deuropening gaan zitten. Ze had een babyroze lange rok aan en een doek om haar bovenlichaam geslagen. Ik knielde naast haar en hielt haar handen vast. Alle barrak bewoners waren ondertussen naar buiten gekomen om ons te bekijken. Omaatje sprak honderd uit tegen mij maar helaas kon ik haar niet verstaan. Toen iemand haar vertelde dat ik haar niet kon verstaan begon ze te gebaren. Volgens mij wilde ze duidelijk maken dat ik toen nog zo klein was en nu al zo groot, of iets in die trant.
Ze wees naar haar rug en daaruit begreep ik dat ze rug problemen had en daarom even moest gaan zitten. Ze had ook een grote stok om mee te lopen.
De buurtbewoners vertelde dat ze ongeveer 90 jaar was. (dit moet je echter -10 of +10 doen want ze weten hier niet de exacte geboorte data van iemand). Ze keek de hele tijd naar Pieter, die lange, blanke kerel. Er werd haar verteld dat hij mijn boyfriend was. Oma helemaal blij!
We kregen een kokosnoot waar we het sap uit mochten drinken. Heel erg lief en lekker!
Er werd ons verteld dat de buurtbewoners haar helpen met alles. En dat haar zoon 1x in de week langskomt om te koken. Zoon!!!?? Huh? Mijn vader heeft dus nog een jongere broer. Helaas was hij vandaag aan het werk. Omaatje kookt zelf nog af en toe dus ze is nog best wel tuk.
Wel jammer dat we het broertje van mijn vader niet konden ontmoeten maar misschien volgend jaar?? Omaatje heeft gezegd dat ze uitkijkt naar onze komst volgend jaar. Maar of ze er dan nog is? Ik weet het niet…. Ze is echt heel oud. Ik ben heel blij dat ik haar nog heb mogen ontmoeten.
Daarna liepen we nog even mee met mijn moeder naar een van de andere barakken. Daar woonde dan weer een aunthie (nichtje) die we ook ontmoet hebben. We mochten mee het pikkedonkere huisje in en kwamen tot de conclusie dat ze hier geen elektriciteit hebben. Maar na een tijdje wen je aan het donker en kun je redelijk om je heen kijken. We zaten daar even op het bed en op tuinstoelen en hebben toen weer afscheid genomen. Omaatje was steeds aan het huilen als ik haar handen vast hield. En ze bleef maar tegen me aan kletsen.
Mijn moeder en de jongste kids knielden en raakten omaatje haar voeten aan. Ik gaf haar een hand en we liepen weer terug naar de bus. We werden door iedereen uitgezwaaid en vertrokken.
We hopen volgend jaar misschien de broer van mijn vader ook te kunnen ontmoeten en hopelijk is omaatje er dan ook nog.
Op de terugweg maakte we grapjes over dat het super gaaf was om ‘Kroma ‘ te ontmoeten. (Kromme Oma). Maar we waren ons er zeer van bewust dat dit misschien wel de eerste en de laatste keer zou zijn….

Daarna hebben we geluncht met m’n familie bij het zelfde restaurant waar we vorig jaar na de ontmoeten met z’n allen gegeten hebben. Leuk om daar weer terug te zijn.
We hoorden gefluit en toen we om keken zagen we een oud kereltje alla Catweazel (ik weet niet hoe je dat schrijft) in een boomhut liedjes spelen op een houten fluitje. Hahaha, wat een hilarisch gezicht. Een man in een boomhut met een fluit! En af en toe schoot hij even flink uit de maat of toon.
Pieter had Anusa en Sanjeewa in de boomhut bij de man gezet en zo nog even een paar fotootjes geklikt.

We hebben na de lunch onze familie weer afgezet beneden aan de berg en met de tuktuk gingen ze weer om hoog. Wild zwaaiend want we zullen elkaar nu 2 dagen niet zien. Het weekend staat voor de deur en Robert en Wahjira gaan weer terug naar huis en voor ons staan er 2 chill dagen op de planning.

Maandag is dan de laatste dag dat we ze zullen zien en deze dag zal dus in het teken van het afscheid staan. Voor hoe lang dit afscheid is weten we niet. In eerste instantie waren we van plan om volgend jaar niet weer naar Sri Lanka te gaan. Maar pas over 2 jaar weer. Nu we weten dat het nog wel goedkoper kan en we mijn familie anders zo lang moeten missen, gaan we misschien toch wel weer volgend jaar. We zullen zien.