Dag 5 - Back to the Roots
Door: Gemma & Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter en Gemma
31 Mei 2012 | Sri Lanka, Gampola
Vandaag een zeer spannende dag! Robert en Wouter sliepen ook in ons hotel dus deze keer hoefden we maar een kwartiertje op ze te wachten. Om 8:45 vertrokken we richting Gampola waar naar The convent of the blessed virgin (klooster waar Dilan en ik beide gezeten hebben voor we geadopteerd werden).
Onderweg nog wat speelgoed gekocht voor de kinderen in klooster, ballen, grote mand met een soort duplo en cricket sets.
Rond 10:00 kwamen we aan bij het klooster. Gerben herkende het niet meteen maar Robert was er al 2 keer eerder geweest met Jacquelien dus we zaten goed. Toen Robert de deuren van de poort opende wist Gerben het weer! Hij was meteen helemaal enthousiast en het was volgens hem niets veranderd. We werden meteen verwelkomd door een paar Nonnen die in de tuin zaten. Robert legde even uit wat we kwamen doen en we werden zeer hartelijk ontvangen.
Heel apart om het gebouw, dat ik alleen van de foto’s kende, nu echt zelf te zien. In mijn gedachten was het veel groter maar wel ongeveer zo als ik me had voorgesteld. Door de tuin werden we via een aantal trappen en gangen naar de verblijfplaats van de jongere kinderen geleid.
De kinderen die nu in het klooster zitten kunnen tot 3 jaar geadopteerd worden. Gebeurt dit niet dan blijven ze in het klooster totdat ze aan het werk kunnen. Het zijn voornamelijk kinderen van gescheiden ouders die een nieuwe man of vrouw treffen en het kind uit hun eerdere huwelijk gewoon niet meer willen of probleemkinderen uit probleemgezinnen. Ik vond dit erg schrijnend om te horen….
De kinderen begonnen meteen met ons te praten, spelen en wat me opviel was dat ze zeer zeer zeer vrolijk waren met allemaal een smile van oor tot oor. Het hekje waar de kinderen achter zaten was nog precies zo als ik het kende van de foto’s.
Een heel bizarre idee dat Dilan hier gelopen heeft en dat ik daar ook gezeten heb. Ik moest me inhouden om niet te gaan huilen. Er waren tenslotte kinderen bij. Al snel werden mijn tranen omgezet in blijheid door de super vrolijke kindjes die meteen contact met ons zochten. We deelden de chocolaatjes uit en de kinderen smulden hier echt van. De vingertjes werden grondig afgelikt en keurig zeiden ze allemaal dank je wel.
Wat een prachtig gezicht om zulke blijde gezichtjes te zien. De duplo werd meteen gebruikt en ook de ballen vlogen door het rond.
We hadden schoolspullen voor de oudere kinderen mee maar die waren op dat moment nog op school. We mochten om 12:30 terugkomen om deze spullen uit te delen.
M’n vader had terwijl wij de spullen uitdeelden en Pieter, uiteraard, al weer een aantal jochies aan het gek maken was, de adoptiepapieren aan de zuster laten zien en met behulp van Robert geprobeerd om nog wat extra informatie te krijgen. De zusters die er nu werkten waren er in ’85 en ’89 nog niet dus ze konden ons niet veel meer vertellen dan we al wisten helaas. Een zuster die Dilan wast op de foto werkte er nog wel, helaas was ze vandaag vrij. Ook een zwakbegaafde zuster was er nog. Ze had geen voortanden meer maar m’n vader herkende haar meteen.
Gerben wilde heel graag weten of de advocaat en zijn vrouw van toen nog leefden en nog steeds in de buurt woonden. Hij hoorde van de zuster dat de man al was overleden en zijn vrouw nu in Kandy woonde.
Ook wilde hij weten of de drukker waar ze in ’85 3 weken in huis hebben gewoond ook nog leefde en die woonde een paar straatjes verderop. We liepen van het klooster de straat in waar dat geweest was en papa probeerde het huis te vinden ineens wist hij de naam van de man ook weer. Na wat rond vragen kwamen we erachter dat de man er nog steeds woonde. Het huis was veranderd er was een verdieping bij gekomen dus vandaar dat papa het niet meteen herkende. We spraken de werkster van de drukker en ze wees ons naar de boekwinkel van de man.
Papa gaf de man een hand en hij keek wel een beetje vreemd. Toen m’n vader zich voorstelde met Gerben Hoekstra riep de man meteen “Oh my goodness, where’s your mustache??!! Wat een geweldige ontmoeting. We werden allemaal voorgesteld aan de man en ze spraken honderd uit. Zijn vrouw was naar een bruiloft dus die konden we helaas niet ontmoeten, zijn zoon, toen nog een klein mannetje had de shop overgenomen en was er nu ook. Ze wisselden kaartjes uit en beide oudjes zijn ook te vinden op facebook dus dat moet goed komen.
We hebben in de shop van de man nog wat extra spullen gekocht voor de school waar de kinderen van Robert op zitten. Echt waanzinnig wat we allemaal meemaakten!
Daarna gauw terug naar the convent (’t was natuurlijk al ver na 12:30). We deelden de spullen uit aan de oudere kinderen die netjes op een rijtje stonden te wachten. Aan het eind zongen ze nog een soort liedje en rustig liepen ze terug naar hun kamertjes. Hier gingen ze super vrolijk op hun bedjes alle spulletjes bekijken die ze hadden gekregen. In het kamertje stonden hele oude bedjes en papa zei dat ik daar ook had geslapen vroeger maar dan in een babybedje.
Daarna de tuin in waar de kinderen spelen. Papa en Ellen hadden zand meegenomen van het graf van Dilan en we wilden dit zand bij het klooster in de tuin uitstrooien waar Dilan vroeger gelopen en gespeeld had. We hebben dit gedaan bij een boom die er toen der tijd ook stond. Een heel bijzonder moment. Daarna heeft Papa met de zuster mooie kiezels gezocht die we mee konden nemen om bij het graf van Dil te leggen.
Het adres van Dilan z’n moeder was in de papieren al moeilijk te vinden. En toen we het na vroegen bleek het ook niet te kloppen. Helaas…hier kwamen we dus niet verder mee.
Onze volgende stop was bij de Talewatte Estate (rubberplantage) waar mijn moeder vroeger werkte. We wilden een fotootje maken en kijken waar het was. We hadden de werkgeversverklaring van toen met het adres van de estate mee en Robert en Wouter vroegen de lokale bevolking de weg.
We moesten langs een heel smal bergweggetje omhoog en af en toe moest Robert even uitstappen anders konden we niet over de hobbels heen. Wat een avontuur! Op een gegeven moment zagen we een bord met de naam van de Estate: factory en fields.
Papa en Robert zijn uitgestapt om even te gaan kijken, met de auto konden we niet verder. Wouter, Pieter, Ellen en ik bleven bij de auto staan. We wisten namelijk niet wat we daar zouden aantreffen. En we werden door de bewoners al vreselijk aangestaard. Mensen kwamen van alle kanten en we werden flink bekeken.
De Estate was vervallen en in het regenseizoen schijnt de factory sowieso gesloten te zijn. We hebben een rubberbakje meegenomen en toen weer op naar het Hotel in Kalutara. Onderweg nog even een foto geklikt bij het ziekenhuis in Warakapola, daar ben ik namelijk geboren.
Het was echt een onvergetelijke dag met veel indrukken! Een rollercoaster van emoties maar echt heel gaaf om mee te maken….
Een heel verhaal maar we willen het graag voor onszelf goed vastleggen. We maken zo veel mooie dingen mee dat we niets willen vergeten.
Ciao!!!
Onderweg nog wat speelgoed gekocht voor de kinderen in klooster, ballen, grote mand met een soort duplo en cricket sets.
Rond 10:00 kwamen we aan bij het klooster. Gerben herkende het niet meteen maar Robert was er al 2 keer eerder geweest met Jacquelien dus we zaten goed. Toen Robert de deuren van de poort opende wist Gerben het weer! Hij was meteen helemaal enthousiast en het was volgens hem niets veranderd. We werden meteen verwelkomd door een paar Nonnen die in de tuin zaten. Robert legde even uit wat we kwamen doen en we werden zeer hartelijk ontvangen.
Heel apart om het gebouw, dat ik alleen van de foto’s kende, nu echt zelf te zien. In mijn gedachten was het veel groter maar wel ongeveer zo als ik me had voorgesteld. Door de tuin werden we via een aantal trappen en gangen naar de verblijfplaats van de jongere kinderen geleid.
De kinderen die nu in het klooster zitten kunnen tot 3 jaar geadopteerd worden. Gebeurt dit niet dan blijven ze in het klooster totdat ze aan het werk kunnen. Het zijn voornamelijk kinderen van gescheiden ouders die een nieuwe man of vrouw treffen en het kind uit hun eerdere huwelijk gewoon niet meer willen of probleemkinderen uit probleemgezinnen. Ik vond dit erg schrijnend om te horen….
De kinderen begonnen meteen met ons te praten, spelen en wat me opviel was dat ze zeer zeer zeer vrolijk waren met allemaal een smile van oor tot oor. Het hekje waar de kinderen achter zaten was nog precies zo als ik het kende van de foto’s.
Een heel bizarre idee dat Dilan hier gelopen heeft en dat ik daar ook gezeten heb. Ik moest me inhouden om niet te gaan huilen. Er waren tenslotte kinderen bij. Al snel werden mijn tranen omgezet in blijheid door de super vrolijke kindjes die meteen contact met ons zochten. We deelden de chocolaatjes uit en de kinderen smulden hier echt van. De vingertjes werden grondig afgelikt en keurig zeiden ze allemaal dank je wel.
Wat een prachtig gezicht om zulke blijde gezichtjes te zien. De duplo werd meteen gebruikt en ook de ballen vlogen door het rond.
We hadden schoolspullen voor de oudere kinderen mee maar die waren op dat moment nog op school. We mochten om 12:30 terugkomen om deze spullen uit te delen.
M’n vader had terwijl wij de spullen uitdeelden en Pieter, uiteraard, al weer een aantal jochies aan het gek maken was, de adoptiepapieren aan de zuster laten zien en met behulp van Robert geprobeerd om nog wat extra informatie te krijgen. De zusters die er nu werkten waren er in ’85 en ’89 nog niet dus ze konden ons niet veel meer vertellen dan we al wisten helaas. Een zuster die Dilan wast op de foto werkte er nog wel, helaas was ze vandaag vrij. Ook een zwakbegaafde zuster was er nog. Ze had geen voortanden meer maar m’n vader herkende haar meteen.
Gerben wilde heel graag weten of de advocaat en zijn vrouw van toen nog leefden en nog steeds in de buurt woonden. Hij hoorde van de zuster dat de man al was overleden en zijn vrouw nu in Kandy woonde.
Ook wilde hij weten of de drukker waar ze in ’85 3 weken in huis hebben gewoond ook nog leefde en die woonde een paar straatjes verderop. We liepen van het klooster de straat in waar dat geweest was en papa probeerde het huis te vinden ineens wist hij de naam van de man ook weer. Na wat rond vragen kwamen we erachter dat de man er nog steeds woonde. Het huis was veranderd er was een verdieping bij gekomen dus vandaar dat papa het niet meteen herkende. We spraken de werkster van de drukker en ze wees ons naar de boekwinkel van de man.
Papa gaf de man een hand en hij keek wel een beetje vreemd. Toen m’n vader zich voorstelde met Gerben Hoekstra riep de man meteen “Oh my goodness, where’s your mustache??!! Wat een geweldige ontmoeting. We werden allemaal voorgesteld aan de man en ze spraken honderd uit. Zijn vrouw was naar een bruiloft dus die konden we helaas niet ontmoeten, zijn zoon, toen nog een klein mannetje had de shop overgenomen en was er nu ook. Ze wisselden kaartjes uit en beide oudjes zijn ook te vinden op facebook dus dat moet goed komen.
We hebben in de shop van de man nog wat extra spullen gekocht voor de school waar de kinderen van Robert op zitten. Echt waanzinnig wat we allemaal meemaakten!
Daarna gauw terug naar the convent (’t was natuurlijk al ver na 12:30). We deelden de spullen uit aan de oudere kinderen die netjes op een rijtje stonden te wachten. Aan het eind zongen ze nog een soort liedje en rustig liepen ze terug naar hun kamertjes. Hier gingen ze super vrolijk op hun bedjes alle spulletjes bekijken die ze hadden gekregen. In het kamertje stonden hele oude bedjes en papa zei dat ik daar ook had geslapen vroeger maar dan in een babybedje.
Daarna de tuin in waar de kinderen spelen. Papa en Ellen hadden zand meegenomen van het graf van Dilan en we wilden dit zand bij het klooster in de tuin uitstrooien waar Dilan vroeger gelopen en gespeeld had. We hebben dit gedaan bij een boom die er toen der tijd ook stond. Een heel bijzonder moment. Daarna heeft Papa met de zuster mooie kiezels gezocht die we mee konden nemen om bij het graf van Dil te leggen.
Het adres van Dilan z’n moeder was in de papieren al moeilijk te vinden. En toen we het na vroegen bleek het ook niet te kloppen. Helaas…hier kwamen we dus niet verder mee.
Onze volgende stop was bij de Talewatte Estate (rubberplantage) waar mijn moeder vroeger werkte. We wilden een fotootje maken en kijken waar het was. We hadden de werkgeversverklaring van toen met het adres van de estate mee en Robert en Wouter vroegen de lokale bevolking de weg.
We moesten langs een heel smal bergweggetje omhoog en af en toe moest Robert even uitstappen anders konden we niet over de hobbels heen. Wat een avontuur! Op een gegeven moment zagen we een bord met de naam van de Estate: factory en fields.
Papa en Robert zijn uitgestapt om even te gaan kijken, met de auto konden we niet verder. Wouter, Pieter, Ellen en ik bleven bij de auto staan. We wisten namelijk niet wat we daar zouden aantreffen. En we werden door de bewoners al vreselijk aangestaard. Mensen kwamen van alle kanten en we werden flink bekeken.
De Estate was vervallen en in het regenseizoen schijnt de factory sowieso gesloten te zijn. We hebben een rubberbakje meegenomen en toen weer op naar het Hotel in Kalutara. Onderweg nog even een foto geklikt bij het ziekenhuis in Warakapola, daar ben ik namelijk geboren.
Het was echt een onvergetelijke dag met veel indrukken! Een rollercoaster van emoties maar echt heel gaaf om mee te maken….
Een heel verhaal maar we willen het graag voor onszelf goed vastleggen. We maken zo veel mooie dingen mee dat we niets willen vergeten.
Ciao!!!
-
31 Mei 2012 - 09:52
Ester:
Pfffff weer met kippenvel zitten lezen Gem...
Wat een dag, wat een mooi verhaal...
Ik geniet met jullie mee -
31 Mei 2012 - 09:54
Jose:
indrukwekkend verhaal !!! -
31 Mei 2012 - 10:45
Brakeltjes:
Wat super dit allemaal te lezen geweldig dat Gerben nog herkend werd heel veel plezier nog een geef het een mooi plaatsje
Groetjes van ons
Ps leuke rugzak Gemma als die het na vertellen kon ... -
31 Mei 2012 - 11:01
Martine:
Je mag wel zo'n lief klein kindje in je rugzak stoppen voor mij!!! Hebben op zolder nog wel een kamer vrij!!! -
31 Mei 2012 - 11:20
Jitske:
Wat een prachtig en indrukwekkend verhaal zeg! -
31 Mei 2012 - 11:52
Elsemiek:
Onder de indruk en met tranen in mijn ogen heb ik alles gelezen en de foto's bekeken.. wat een prachtig verhaal, ik denk aan jullie! xxxx -
31 Mei 2012 - 12:27
Esther:
Wauw gemma wat een verhaal! Echt super mooi om te lezen. Wat maak je toch al veel mee en zulke mooie dingen :)
Hoop dat jullie nog veel meer mooie dingen met elkaar gaan beleven. Op naar het volgende verhaal.
Ga lekker genieten x. -
31 Mei 2012 - 13:15
Tanja:
Prachtig! X -
31 Mei 2012 - 16:03
Fardau:
Hey Gemma en Familie,
Wat een Super Mooi verhaal, Krijg kippevel.. en bij de foto's van Gampola ook.. Niets veranderd.. dat zeiden mijn ouders ook al.
kunnen de kinderen nu wel weer geadopteerd worden? toen wij er in 2010 waren, had de regering er een stokje voor gestoken, buitenlandse adoptie en binnenlandse adoptie...
erg Emotioneel om er weer te zijn..
Veel Plezier, en GENIET er van!!! -
31 Mei 2012 - 19:01
Zilla :
Pfff helemaal onder de indruk!!! Super voor jullie om dit mee te mogen maken. Geniet ervan. Liefs van ons -
31 Mei 2012 - 19:12
Marcel:
Nog lekker genieten, het is over voordat je het weet!! Mocht je nog een plekje in je koffer hebben, neem dan maar een kindje mee ;) -
01 Juni 2012 - 08:20
Iris Jager:
Ook ik had kippevel tijdens het lezen.. prachtig!! -
01 Juni 2012 - 10:36
Marieke Schoemaker:
Gemma, wat ontzettend indrukwekkend moet dit voor jou zijn.. Het bezorgt mij al een brok in de keel, ik kan me nauwelijks voorstellen wat dat bij jou dan wel niet doet.. Geniet van jullie reis! -
01 Juni 2012 - 21:05
Johan En Joukje:
Wat een indrukwekkende verhalen, geweldig! Geniet van jullie reis! Xx -
03 Juni 2012 - 11:50
Martha:
Waauww! Wat een indrukwekkend verhaal. Heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Echt super dat je dit mee mag maken :D kippenvel momentjes. xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
