Dag 12 - Introductie Famiie
Door: Gemma & Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter en Gemma
07 Juni 2012 | Sri Lanka, Colombo
Vandaag weer een bijzondere dag. We zijn namelijk bij mijn moeders huisje geweest. Samen met Pieter, Robert en Wouter gingen we vanmorgen om 8:00 op pad. Pieter z’n oren zitten helemaal dicht dus gingen we eerst even langs the medical center. Hij heeft druppels gekregen en een lading pillen. (Die laatste hebben we maar niet gebruikt) Hij is zo doof als een kwartel en het wordt ook niet echt veel beter door de druppels…
We hebben de foto’s van zondag nog even afgedrukt en ze in een fotomapje gedaan
Rond 12u kwamen we bij het bergweggetje omhoog aan. Wij meenden dat we met de tuktuk naar boven zouden gaan maar daar stond Luxman mijn oudste half broertje al op ons te wachten. Hij reed met ons mee in de taxi zodat hij ons de weg kon wijzen.
Hij gaf ons een zakje met een soort paprika chips, alleen veel pittiger.
We gingen verder dan waar we de vorige keer waren. We gingen het weggetje in dat Gerben en Wouter vorige week gelopen hadden toen ze gingen zoeken naar de Estate.
De weggetjes werden steeds smaller en uiteindelijk konden we niet verder en parkeerden we de auto bij een huisje. Daarna gingen we te voet verder en daar kwam Anusa Kumari m’n half zusje al aan rennen! Even verderop stond mijn moeder. Ze omhelsde me, sloeg een arm om me heen en samen liepen we verder de berg op. M’n jongste halfbroertje Sanjeewa kwam ook onze kant op en pakten al mijn spullen over. En daar kwam Lasanta (middelste halfbroer) ook al aan we kregen een dikke knuffel.
We liepen nog steeds omhoog en er waren zoveel mensen die kwamen kijken dat we helemaal niet goed om ons heen gekeken hebben. Ook moesten we sommige stukken stijl omhoog of weer een stuk naar beneden dus we moesten er goed op letten waar we liepen.
Bij het huisje aangekomen deden we onze slipper voor de ingang uit. Ook hier hebben we verder niet goed om ons heen kunnen kijken. Zo veel mensen stonden in en om het huisje.
Het huisje bestaat uit 2 kamers die niet veel groter zijn dan 2 bij 3meter.
In het eerste kamertje bevindt zich de keuken en in het tweede kamertje stonden 2 tafels met witte kleden erover en iets van een radio met hele grote boxen. Er stond een spiegel met een houten frame waar foto’s hingen van een man. Waarschijnlijk hun overleden vader/man.
De kinderen droegen de cadeaus dus al gauw hadden ze alles te pakken. Anusa Kumari vond de pop erg mooi en ze heeft hem steeds vast gehouden.
Ondertussen zette mijn moeder de plastic stoelen neer en bedekte ze met witte lakens. Pieter en ik mochten meteen gaan zitten. Er werden koekjes, banaantjes en rood fruit op tafel gezet en er kwam een fles cola en een fles sinas op tafel.
De jongens maakten samen met Pieter de tv in orde en keek om me heen om te bekijken hoe het huis eruit zag. Er stonden alleen zoveel mensen dat we dit nauwelijks konden zien.
Iedereen keek ons aan en lachte. Echt raar, je voelt je net een attractie.
Opeens kwam er een vrouw naar ons toe die redelijk goed Engels sprak. Ze vertelde dat ze ooit in Duitsland en Albanië ofzo was geweest. Haar vader en m’n moeders moeder (of misschien is het wel andersom, geen idee) waren broer en zus. Dus ze waren nichtjes van elkaar. Super!!! We konden communiceren! Want Robert was op dat moment heel druk met de tv enz.
Ze vertelde dat m’n moeder heel erg blij was maar ook heel verdrietig omdat ze niet met me kon communiceren. Ik vertelde haar dat als ik thuis kwam ik graag singhalees of tamil wil gaan leren. Zodat we misschien beter kunnen communiceren de volgende keer als ik kom.
De jongens zijn allemaal niet naar school geweest en kunnen niet lezen of schrijven. Niet in onze taal maar ook niet in hun eigen taal. ’t Meisje is nog maar 8 dus ze kan ook nog niet zo goed lezen en schrijven.
Opeens kreeg ik een foto (vanaf de spiegel) van mijn vader in mijn handen gedrukt. We hadden al een vaag vermoeden dat het verhaal niet helemaal klopte. Ik vroeg haar of het mijn vader was of die van mijn andere broers en zusjes. Toen werd ons verteld dat er maar 1 vader was.
Dat betekende dus dat het mijn echte broers en zussen zijn (geen half). We hebben het 3 keer gevraagd of het wel klopte en onze versie van het verhaal verteld maar steeds weer was het “5 children same father, no second father!” Wow wat geweldig! Echte broers en zussen!
Onze vader is helaas 2 jaar geleden gestorven aan kanker. Raar idee want ik dacht altijd dat m’n vader één of andere lamlul was die m’n moeder, nadat hij merkte dat ze zwanger was, in de steek had gelaten. Dit is dus helemaal niet waar.
Mijn moeder is na mijn geboorte erg ziek geweest (ook m’n moeders nichtje vertelde dit weer) waardoor ze steeds naar het ziekenhuis moest (een helse trip, dat weten we nu). Ze waren toen der tijd jong, arm en konden niet voor mij zorgen. Vandaar dat ik ben afgestaan.
Wow dat was ff schrikken, echte broers en zus, echte vader gezien op de foto en nog een achternichtje ontmoet. Dit was nog niet het enige! Het nichtje van mijn moeder had ook een dochtertje. Hebben we ook ontmoet, kort haar en een brilletje (ze kijkt een beetje scheel).
Daarna kwam er een vrouw binnen en dat was m’n moeders oudste zus (een tante dus). En jeetje die vrouw leek ook al zo veel op mij. Ze knuffelde me ook heel hard.
Het hele dorp was uitgelopen en we maakten met heel veel mensen en kinderen kennis. In de hectiek hebben we bijna geen foto’s kunnen maken of kunnen filmen. We werden van alle kanten bediend met fruit, drinken, koekjes. Er werd zelfs gevraagd of ze een lunch voor ons mochten bereiden. Dit hebben we heel onbeleefd afgeslagen. Robert vertelde namelijk dat zij niet in gezond water koken waardoor wij snel ziek kunnen worden. Ook Robert en Wouter wilden niet. We konden Pieter z’n maag klachten mooi als excuses gebruiken:)
Er kwam een hele oude man binnen, graat mager, stonk naar alcohol en hij schreeuwde heel hard. Hij begon tegen me te praten, wat ik natuurlijk niet verstond, en daarna begon hij te huilen. Hij pakte me steeds maar bij mijn kin om mijn gezicht te bekijken.
De nicht van m’n moeder vertelde dat hij geen familie was maar zo blij was dat m’n moeder haar dochter had gevonden en dat we op elkaar leken. Iedereen zei dat trouwens. Ze wezen allemaal naar onze neuzen.
Ik kreeg een groot knuffel konijn met een hart in zijn handen. Die mocht ik meenemen. Echt zo lief!
We hebben beloofd om foto’s en film op dvd te sturen en ik vertelde via het nichtje van m’n moeder dat we volgend jaar zomer weer komen. We willen dan een hotel vlakbij Kandy nemen zodat we niet zo ver hoeven rijden naar m’n moeder en haar vaker kunnen zien. Ook willen we dan langer komen.
Tot die tijd willen we nauw contact houden met de nicht van m’n moeder, we hebben haar vaste telefoonnummer gekregen.
Ze wilden ons het huis van het nichtje van m’n moeder en van mijn tante laten zien. Maar eerst moest ik van al dat drinken en thee met melk naar het toilet. Het was buiten al een beetje begonnen met regenen en m’n slippers ware zeiknat en helemaal onder de modder. (no problem, niet zeuren). Ik kreeg een handdoek over mijn hoofd, Pieter een roze met wit kinder hoedje (haha) en mijn moeder liep naast mij met een paraplu naar het toilet. Het was een gat in de grond. Maar ik had viezer gezien. Ik kreeg keurig een emmertje water mee en toen ik uit het toilet kwam stond mijn zusje klaar met zeep.
We klommen stijl omhoog naar het huis van de andere 2 dames. Je moest zo goed opletten waar je liep dat je echt bijna niet om je heen kon kijken.
Het regende heel hard dus we hebben bijna geen foto’s gemaakt.
Het huis van de nicht van mijn moeder was mooi. Ze had een keurig stenen huisje en het meubilair was ook beter dan dat van mijn moeder. Je kon zien dat ze rijker was.
Het huis van mijn tante zag er ook goed uit. Er stond een bed en ook zei hadden een bankstel. We liepen door 3 kamertjes en kwamen achter in de tuin uit waar de keuken was onder een afdak. Naast het huisje waren ze begonnen met bouwen. Dit werd het huis van haar oudste zoon.
Mijn tante heeft dus 4 kinderen, 2 jongens, 2 meisjes en er was nog een jonger meisje maar die was ziek en is dood gegaan aan de ziekte.
De oudste zoon heeft een klein baby’tje en bouwt zijn huis nu naast zijn moeder. Wow nog meer familie!!
Het begon harder te regenen. We waren via het zandweggetje al moeilijk naar boven gekomen, en er ontstonden naar beneden toe al kleine riviertjes.
Wouter en Robert zeiden dat we vaart moesten maken anders konden we hier niet meer weg komen vandaag. Zodra het donker wordt (is rond 18u) kun je helemaal niets meer met die regen.
Dus het afscheid was een beetje onverwachts en snel maar we hebben beloofd om terug te komen zomer 2013. We gaan schrijven, bellen we houden contact.
De lelijke armbandjes (die ik gekocht had van een vrouwtje voor 200roepie omdat ze zo aandrong) zijn nu heel belangrijk geworden. Omdat Anusa Kumari de vorige keer mijn armbandje wilde hebben heb ik haar één gegeven. De ander heb ik zelf gehouden. Ineens is het dus een prachtig armbandje dat ik samen met mijn zusje heb!
Pieter had gevraagd aan m’n moeders nichtje waar ze sliepen. M’n broers, zusje en moeder slapen in de keuken met z’n allen op de grond. Toen Pieter mij dat vertelde wisten we zonder het er over te hebben wat we met het laatste flessengeld wilden doen.
We gaven mijn moeder bij het afscheid 20.000 roepie (120 euro) zodat ze voor iedereen matrasjes kan halen. Een matrasje kost ongeveer 4000 roepie (24 euro). Er is geen ruimte voor 5 bedden dus we hebben genoeg geld gegeven om goede matrasjes te kopen. We hebben wel duidelijk gezegd dat ze het daaraan moeten besteden en “we check next time”.
Mijn moeder wilde het geld eigenlijk niet aannemen maar toen het nichtje zei “take it! Its a gift from your daughter” nam ze het toch aan!
We hebben iedereen flink geknuffeld en m’n moeder moest huilen bij het afscheid. Nogmaals beloofden we dat we in de zomer van volgend jaar terug zouden komen. Het hele dorpje zwaaide ons uit en daar gingen we weer! Super fijn om mijn familie te ontmoeten. Pieter was ook echt een toeristische attractie met z’n witte velletje:) alle kinderen voelden aan hem en toen hij vertelde dat hij te veel melk had gedronken en daarom zo wit was, kwamen ze helemaal niet meer bij.
De terugreis was tricky, we kwamen een paar keer vast te zitten en Pieter en Robert moesten de taxibus uit om te duwen. De laatste keer zaten we echt vast en kwamen schoolkinderen ons helpen met duwen. Er werd weer heftig gezwaaid en gelachen na dit alles.
We kwamen bij een hele scherpe haarspeldbocht waar we zonder regen al nauwelijks konden keren, 5 keer steken en het lukte pas. Nu was het helemaal tricky want het was spekglad en onderons ging het tientallen meters naar beneden. Gewoon keren lukte niet maar gelukkig is Wouter the best driver ever en gingen we met een aantal achteruit en vooruit manoeuvres toch uiteindelijk de goede kant op zonder dat we naar beneden gedonderd waren.
Onderweg nog geluncht en eindelijk na 3 uren een sigaretje gerookt. (het schijnt niet gepast te zijn als dames roken en al helemaal niet in het bijzijn van hun moeder, dan doen we dat natuurlijk niet,uit respect).
Het is nu echt vreselijk noodweer. Het regenseizoen is begonnen denk ik. Maar nu is het niet erg meer. Wij hebben alles gedaan wat wij wilden doen. We hebben veel mooie dagen gehad.
Onze reis is geslaagd, beter dan dit hadden we ons het niet kunnen wensen!
We hebben in dit prachtige land, van tea, coconuts, elephants, batik, rice en curry gewoon mijn familie gevonden. En we zijn meer dan super welkom!
Ik kan niet wachten om weer terug te gaan….
We hebben de foto’s van zondag nog even afgedrukt en ze in een fotomapje gedaan
Rond 12u kwamen we bij het bergweggetje omhoog aan. Wij meenden dat we met de tuktuk naar boven zouden gaan maar daar stond Luxman mijn oudste half broertje al op ons te wachten. Hij reed met ons mee in de taxi zodat hij ons de weg kon wijzen.
Hij gaf ons een zakje met een soort paprika chips, alleen veel pittiger.
We gingen verder dan waar we de vorige keer waren. We gingen het weggetje in dat Gerben en Wouter vorige week gelopen hadden toen ze gingen zoeken naar de Estate.
De weggetjes werden steeds smaller en uiteindelijk konden we niet verder en parkeerden we de auto bij een huisje. Daarna gingen we te voet verder en daar kwam Anusa Kumari m’n half zusje al aan rennen! Even verderop stond mijn moeder. Ze omhelsde me, sloeg een arm om me heen en samen liepen we verder de berg op. M’n jongste halfbroertje Sanjeewa kwam ook onze kant op en pakten al mijn spullen over. En daar kwam Lasanta (middelste halfbroer) ook al aan we kregen een dikke knuffel.
We liepen nog steeds omhoog en er waren zoveel mensen die kwamen kijken dat we helemaal niet goed om ons heen gekeken hebben. Ook moesten we sommige stukken stijl omhoog of weer een stuk naar beneden dus we moesten er goed op letten waar we liepen.
Bij het huisje aangekomen deden we onze slipper voor de ingang uit. Ook hier hebben we verder niet goed om ons heen kunnen kijken. Zo veel mensen stonden in en om het huisje.
Het huisje bestaat uit 2 kamers die niet veel groter zijn dan 2 bij 3meter.
In het eerste kamertje bevindt zich de keuken en in het tweede kamertje stonden 2 tafels met witte kleden erover en iets van een radio met hele grote boxen. Er stond een spiegel met een houten frame waar foto’s hingen van een man. Waarschijnlijk hun overleden vader/man.
De kinderen droegen de cadeaus dus al gauw hadden ze alles te pakken. Anusa Kumari vond de pop erg mooi en ze heeft hem steeds vast gehouden.
Ondertussen zette mijn moeder de plastic stoelen neer en bedekte ze met witte lakens. Pieter en ik mochten meteen gaan zitten. Er werden koekjes, banaantjes en rood fruit op tafel gezet en er kwam een fles cola en een fles sinas op tafel.
De jongens maakten samen met Pieter de tv in orde en keek om me heen om te bekijken hoe het huis eruit zag. Er stonden alleen zoveel mensen dat we dit nauwelijks konden zien.
Iedereen keek ons aan en lachte. Echt raar, je voelt je net een attractie.
Opeens kwam er een vrouw naar ons toe die redelijk goed Engels sprak. Ze vertelde dat ze ooit in Duitsland en Albanië ofzo was geweest. Haar vader en m’n moeders moeder (of misschien is het wel andersom, geen idee) waren broer en zus. Dus ze waren nichtjes van elkaar. Super!!! We konden communiceren! Want Robert was op dat moment heel druk met de tv enz.
Ze vertelde dat m’n moeder heel erg blij was maar ook heel verdrietig omdat ze niet met me kon communiceren. Ik vertelde haar dat als ik thuis kwam ik graag singhalees of tamil wil gaan leren. Zodat we misschien beter kunnen communiceren de volgende keer als ik kom.
De jongens zijn allemaal niet naar school geweest en kunnen niet lezen of schrijven. Niet in onze taal maar ook niet in hun eigen taal. ’t Meisje is nog maar 8 dus ze kan ook nog niet zo goed lezen en schrijven.
Opeens kreeg ik een foto (vanaf de spiegel) van mijn vader in mijn handen gedrukt. We hadden al een vaag vermoeden dat het verhaal niet helemaal klopte. Ik vroeg haar of het mijn vader was of die van mijn andere broers en zusjes. Toen werd ons verteld dat er maar 1 vader was.
Dat betekende dus dat het mijn echte broers en zussen zijn (geen half). We hebben het 3 keer gevraagd of het wel klopte en onze versie van het verhaal verteld maar steeds weer was het “5 children same father, no second father!” Wow wat geweldig! Echte broers en zussen!
Onze vader is helaas 2 jaar geleden gestorven aan kanker. Raar idee want ik dacht altijd dat m’n vader één of andere lamlul was die m’n moeder, nadat hij merkte dat ze zwanger was, in de steek had gelaten. Dit is dus helemaal niet waar.
Mijn moeder is na mijn geboorte erg ziek geweest (ook m’n moeders nichtje vertelde dit weer) waardoor ze steeds naar het ziekenhuis moest (een helse trip, dat weten we nu). Ze waren toen der tijd jong, arm en konden niet voor mij zorgen. Vandaar dat ik ben afgestaan.
Wow dat was ff schrikken, echte broers en zus, echte vader gezien op de foto en nog een achternichtje ontmoet. Dit was nog niet het enige! Het nichtje van mijn moeder had ook een dochtertje. Hebben we ook ontmoet, kort haar en een brilletje (ze kijkt een beetje scheel).
Daarna kwam er een vrouw binnen en dat was m’n moeders oudste zus (een tante dus). En jeetje die vrouw leek ook al zo veel op mij. Ze knuffelde me ook heel hard.
Het hele dorp was uitgelopen en we maakten met heel veel mensen en kinderen kennis. In de hectiek hebben we bijna geen foto’s kunnen maken of kunnen filmen. We werden van alle kanten bediend met fruit, drinken, koekjes. Er werd zelfs gevraagd of ze een lunch voor ons mochten bereiden. Dit hebben we heel onbeleefd afgeslagen. Robert vertelde namelijk dat zij niet in gezond water koken waardoor wij snel ziek kunnen worden. Ook Robert en Wouter wilden niet. We konden Pieter z’n maag klachten mooi als excuses gebruiken:)
Er kwam een hele oude man binnen, graat mager, stonk naar alcohol en hij schreeuwde heel hard. Hij begon tegen me te praten, wat ik natuurlijk niet verstond, en daarna begon hij te huilen. Hij pakte me steeds maar bij mijn kin om mijn gezicht te bekijken.
De nicht van m’n moeder vertelde dat hij geen familie was maar zo blij was dat m’n moeder haar dochter had gevonden en dat we op elkaar leken. Iedereen zei dat trouwens. Ze wezen allemaal naar onze neuzen.
Ik kreeg een groot knuffel konijn met een hart in zijn handen. Die mocht ik meenemen. Echt zo lief!
We hebben beloofd om foto’s en film op dvd te sturen en ik vertelde via het nichtje van m’n moeder dat we volgend jaar zomer weer komen. We willen dan een hotel vlakbij Kandy nemen zodat we niet zo ver hoeven rijden naar m’n moeder en haar vaker kunnen zien. Ook willen we dan langer komen.
Tot die tijd willen we nauw contact houden met de nicht van m’n moeder, we hebben haar vaste telefoonnummer gekregen.
Ze wilden ons het huis van het nichtje van m’n moeder en van mijn tante laten zien. Maar eerst moest ik van al dat drinken en thee met melk naar het toilet. Het was buiten al een beetje begonnen met regenen en m’n slippers ware zeiknat en helemaal onder de modder. (no problem, niet zeuren). Ik kreeg een handdoek over mijn hoofd, Pieter een roze met wit kinder hoedje (haha) en mijn moeder liep naast mij met een paraplu naar het toilet. Het was een gat in de grond. Maar ik had viezer gezien. Ik kreeg keurig een emmertje water mee en toen ik uit het toilet kwam stond mijn zusje klaar met zeep.
We klommen stijl omhoog naar het huis van de andere 2 dames. Je moest zo goed opletten waar je liep dat je echt bijna niet om je heen kon kijken.
Het regende heel hard dus we hebben bijna geen foto’s gemaakt.
Het huis van de nicht van mijn moeder was mooi. Ze had een keurig stenen huisje en het meubilair was ook beter dan dat van mijn moeder. Je kon zien dat ze rijker was.
Het huis van mijn tante zag er ook goed uit. Er stond een bed en ook zei hadden een bankstel. We liepen door 3 kamertjes en kwamen achter in de tuin uit waar de keuken was onder een afdak. Naast het huisje waren ze begonnen met bouwen. Dit werd het huis van haar oudste zoon.
Mijn tante heeft dus 4 kinderen, 2 jongens, 2 meisjes en er was nog een jonger meisje maar die was ziek en is dood gegaan aan de ziekte.
De oudste zoon heeft een klein baby’tje en bouwt zijn huis nu naast zijn moeder. Wow nog meer familie!!
Het begon harder te regenen. We waren via het zandweggetje al moeilijk naar boven gekomen, en er ontstonden naar beneden toe al kleine riviertjes.
Wouter en Robert zeiden dat we vaart moesten maken anders konden we hier niet meer weg komen vandaag. Zodra het donker wordt (is rond 18u) kun je helemaal niets meer met die regen.
Dus het afscheid was een beetje onverwachts en snel maar we hebben beloofd om terug te komen zomer 2013. We gaan schrijven, bellen we houden contact.
De lelijke armbandjes (die ik gekocht had van een vrouwtje voor 200roepie omdat ze zo aandrong) zijn nu heel belangrijk geworden. Omdat Anusa Kumari de vorige keer mijn armbandje wilde hebben heb ik haar één gegeven. De ander heb ik zelf gehouden. Ineens is het dus een prachtig armbandje dat ik samen met mijn zusje heb!
Pieter had gevraagd aan m’n moeders nichtje waar ze sliepen. M’n broers, zusje en moeder slapen in de keuken met z’n allen op de grond. Toen Pieter mij dat vertelde wisten we zonder het er over te hebben wat we met het laatste flessengeld wilden doen.
We gaven mijn moeder bij het afscheid 20.000 roepie (120 euro) zodat ze voor iedereen matrasjes kan halen. Een matrasje kost ongeveer 4000 roepie (24 euro). Er is geen ruimte voor 5 bedden dus we hebben genoeg geld gegeven om goede matrasjes te kopen. We hebben wel duidelijk gezegd dat ze het daaraan moeten besteden en “we check next time”.
Mijn moeder wilde het geld eigenlijk niet aannemen maar toen het nichtje zei “take it! Its a gift from your daughter” nam ze het toch aan!
We hebben iedereen flink geknuffeld en m’n moeder moest huilen bij het afscheid. Nogmaals beloofden we dat we in de zomer van volgend jaar terug zouden komen. Het hele dorpje zwaaide ons uit en daar gingen we weer! Super fijn om mijn familie te ontmoeten. Pieter was ook echt een toeristische attractie met z’n witte velletje:) alle kinderen voelden aan hem en toen hij vertelde dat hij te veel melk had gedronken en daarom zo wit was, kwamen ze helemaal niet meer bij.
De terugreis was tricky, we kwamen een paar keer vast te zitten en Pieter en Robert moesten de taxibus uit om te duwen. De laatste keer zaten we echt vast en kwamen schoolkinderen ons helpen met duwen. Er werd weer heftig gezwaaid en gelachen na dit alles.
We kwamen bij een hele scherpe haarspeldbocht waar we zonder regen al nauwelijks konden keren, 5 keer steken en het lukte pas. Nu was het helemaal tricky want het was spekglad en onderons ging het tientallen meters naar beneden. Gewoon keren lukte niet maar gelukkig is Wouter the best driver ever en gingen we met een aantal achteruit en vooruit manoeuvres toch uiteindelijk de goede kant op zonder dat we naar beneden gedonderd waren.
Onderweg nog geluncht en eindelijk na 3 uren een sigaretje gerookt. (het schijnt niet gepast te zijn als dames roken en al helemaal niet in het bijzijn van hun moeder, dan doen we dat natuurlijk niet,uit respect).
Het is nu echt vreselijk noodweer. Het regenseizoen is begonnen denk ik. Maar nu is het niet erg meer. Wij hebben alles gedaan wat wij wilden doen. We hebben veel mooie dagen gehad.
Onze reis is geslaagd, beter dan dit hadden we ons het niet kunnen wensen!
We hebben in dit prachtige land, van tea, coconuts, elephants, batik, rice en curry gewoon mijn familie gevonden. En we zijn meer dan super welkom!
Ik kan niet wachten om weer terug te gaan….
-
07 Juni 2012 - 07:53
Martine:
Je hebt er inderdaad een hele familie bij!!! Gaaf zeg!!! Zien je zaterdag alweer, onvoorstelbaar hoe snel jullie vakantie gaat zeg!!
Liefs mij en geniet nog even van je laatste dagje!! -
07 Juni 2012 - 07:54
Ypie:
Wat een prachtige dag. Het flessegeld hebben jullie goed besteed. Als ik de foto's bekijk komt het daar heel goed van pas. Groetjes Mama. -
07 Juni 2012 - 07:58
Sandra:
Jeetje Gemma........hier had een tv programma van gemaakt kunnen worden:-). Wat een belevenissen maak jij mee. Je hebt straks een jaar nodig om alles wat je meemaakt te verwerken! Wat fijn dat je zoveel familie blijkt te hebben en zo bijzonder om je moeder te ontmoeten. Wat een andere wereld he?
Geniet maar volop:-) -
07 Juni 2012 - 08:19
Hugo En Anne:
Geniet er nog even van daar:) en van de rijst:) en dan zien we jullie snel weer! Xxxxx -
07 Juni 2012 - 08:34
Janny:
Wat een verhaal weer..... Fijne
terugreis!en tot zaterdag!
Groetjes... -
07 Juni 2012 - 09:08
Oma:
Wat een verslag, wauw,, Geniet nog even,en een goede thuisreis.Groetjes aan allemaal, liefs Oma -
07 Juni 2012 - 10:04
Jose:
Je moet een boek schrijven !! wat kan jij alles goed verwoorden ,zo mooi !!
-
07 Juni 2012 - 10:18
Pieter En Wilma:
wat moeten we hier nog op zeggen....
beter dan de beste film... en jullie verslag is zo mooi, dat we het helemaal mee kunnen voelen en op het puntje van onze stoel zitten te lezen en te kijken.
nog heel veel moois toegewenst en we zien jullie gauw.
liefs, heit en wilma -
07 Juni 2012 - 10:55
Brakeltjes:
Hoi allemaal
Weer een mooi hoofstuk van je ' boek'
Wat hebben jullie een hoop meegemaakt deze reis.
Voor jou Gemma en Pieter maar,ook voor Gerben en Ellen een hele belevenis eigenlijk een droom die deze dagen werkelijkheid is geworden.
Nog ff genieten .
Hele goede terug reis en gezond weer thuis -
07 Juni 2012 - 12:46
Elsemiek:
xxxxxxxxxx -
07 Juni 2012 - 13:38
Corry:
Wauw, haast allemaal niet te geloven zeg. Dit zou ik Kumar ook zo gunnen. Wie weet komt er ooit een tijd dat ik net als jullie samen met Kumar dit ga beleven.
En dan ook nog eens ECHTE broers en zusjes, hoe mooi is dat.
Ik zei je al, je gaat vast weer sparen voor de vlg reis en terecht. Je hebt je moeder een groot cadeau geven, nl, haar dochter is terug. Dat moet voor haar de grootse wens zijn geweest wat nu in vervulling is gegaan.
Nogmaals, een veilige vlucht gewenst en ik zie naar jullie uit.
Kan helaas niet op jullie terugkomst aanwezig zijn maar in mijn hart denk ik aan jullie.
Liefs, Corry -
07 Juni 2012 - 14:12
Martha:
Gemma! Je lijkt echt sprekent op je moeder. Fantastisch dit, een hele familie erbij! Tot snel! xxx -
07 Juni 2012 - 18:57
Martijn:
Hallo Gemma,
Wow wat een mooi verhaal.
Heel toevallig zat even wat dingen over Sri Lanka te zoeken en toen zag ik je reisverslag
Het is al een hele tijd geleden dat wij elkaar hebben gezien. Ik ben tegelijk met jou geadopteerd. Wat een mooi verhaal ik ben echt blij voor je.
In 2006 heb ik dezelfde ervaring gehad als jij en mijn moeder mogen ontmoeten.Wat veel overeenkomsten en wat mooi om te lezen.
Geconcoleerd nog met je broertje.Had de tranen in me ogen toen ik het leesde. Veel sterkte gewenst.
Ik wens je nog heel veel plezier daar en geniet er nog lekker even van. Groeten aan je familie.
Het lijkt mij leuk om na zo'n lange tijd weer eens bij te kletsen.
Mocht je contact willen om eens te praten over de ontmoeting en ervaringen uit te wisselen dan kan je mij mailen op mjgdijkstra@hotmail.com
Groeten Martijn -
07 Juni 2012 - 19:04
Ymke:
Super Gemma! Wat moet het mooi zijn om daar je 'roots' te vinden en je familie. Vind het echt geweldig voor je! Alvast een goede reis terug. Liefs -
07 Juni 2012 - 19:19
Esther:
Wauw gemma wat een prachtig verhaal! En idd wat lijken jullie allemaal op elkaar. En het geld van de flessen heb je goed besteed :) gelijk maar weer een nieuwe actie opstarten als je thuis komt.
Geniet nog even met elkaar en een goede reis naar huis. Gr x Esther en Andre. -
07 Juni 2012 - 19:47
José En Dirk:
Lieve mensen,
Blij te horen dat alles goed met jullie gaat. Jammer dat wij pas laat jullie reisverslag zijn gaan lezen. Wij zijn diep ontroerd dat Gemma haar moeder, broers en zussen heeft ontmoet. Wij kijken uit naar jullie verhalen, foto's en video's.
We wensen jullie een ontspannen terugreis toe en tot snel.
Liefs Dirk en José -
07 Juni 2012 - 20:13
Marleen:
Wat een mooi en ongelofelijk verhaal. Wat heerlijk om je eigen familie te ontmoeten. Prachtige foto's. Laat 2013 maar komen! -
08 Juni 2012 - 08:08
Tanja:
Wat ben ik trots op mn broer en mn schoonzusje! Goede reis en tot morgen! -
08 Juni 2012 - 15:14
Marieke Schoemaker:
Je lijkt echt op je moeder, Gemma! Wat een belevenissen weer. Goede besteding van het flessengeld ook! Wat zal jij (en Pieter natuurlijk ook) voldaan thuiskomen straks... Liefs Marieke -
08 Juni 2012 - 22:18
Bronach:
Het is allemaal zoooooo indrukwekkend!! Ik wens jullie een goede reis terug en ik hoop jullie gauw te zien en verdere details te horen hoewel met zulke lange verslagen vraag ik me af of dat mogelijk is!!!!!! Ha ha!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
