Dag 9 - Mission completed, we did it again!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen! Een FANTATISCHE dag!
We hebben namelijk de familie van Kumar gevonden!
Ik sla dus even het geweldige ontbijt met uitzicht over zee en de fotootjes bij zee, voor vertrek uit Tangerine Beach, even over om meteen aan jullie te vertellen hoe deze spoorloos aflevering verliep.

Rond 9:15 waren we uitgecheckt. Om 9:30 zouden Robert en Wahjira ons ophalen bij het hotel.
De planning voor vandaag was om te gaan zoeken naar de familie van Kumar rondom zijn geboorte plaats Agalawatte. En daarna terug te gaan naar Kandy met Robert en Wahjira.

Om 10:00 nog geen Robert en Wahjira….dus wij maar eens bellen.
Kwam Robert net aan racen in een tuctuc. Hij zat achterin. Hij vertelde dat de bus van Wahjira weer ‘broken’ was. Zelfde probleem als vorige keer geloof ik. Maar nu moest het hele dashboard er voor weg.
Robert nam ons mee naar de garage waar ze druk met de bus bezig waren. Na een half uurtje was het gefixt en konden we op weg gaan vanaf Kalutara naar Agalawatta.
Agalawatta ligt in Kalutara District en ligt ongeveer een klein uurtje rijden vanaf Kalutara.

We waren zeer goed voorbereid. Voor dat we vanuit Nederland vertrokken hadden we van Kumar zijn adoptiepapieren gekregen. Hier stond nogal wat informatie in. Naam van z’n vader, naam van z’n moeder, geboorteplaats, ziekenhuis waar hij geboren is, naam groot vader, ras ouders, beroep vader, geboorte data ouders, een heleboel dus. Ook had Corry (de adoptiemoeder van Kumar) hun verhaal in briefvorm (voor de echte ouders) naar ons toe gemaild. We hebben de Nederlandse en de Engelse versie van het verhaal + adoptiepapieren gelamineerd en meegenomen. Ook had Kumar nog een aantal foto’s doorgemaild. Een foto van zijn vader, moeder en 3 jaar oudere broer. En een aantal foto’s van hem van vroeger tot nu en van zijn zoon en vriendin.

Thuis had ik de, naar mijn idee, 4 belangrijkste foto’s laten afdrukken. De foto’s van zijn familie, 2 mooie foto’s van Kumar van nu en een foto van Kumar hoe hij als baby bij Frans en Corry (adoptieouders van Kumar) op schoot zit in het vliegtuig naar Nederland.

We reden richting Agalawatta en hadden geen idee wat we konden verwachten. We waren ons er zeer van bewust dat dit wel eens niet zo makkelijk kon gaan als toen bij mij. Ook had Corry in de brief geschreven dat toen Kumar geboren werd, de ouders meteen weer terug gegaan zijn naar hun woonomgeving. Ze wisten niet dat er nog van alles geregeld moest worden bij de rechtbank. De mensen zijn toen der tijd 3 dagen bezig geweest om de ouders te zoeken in de bergen. Ze hadden geen vaste verblijfplaats 23 jaar geleden. Lastig verhaal dus.
We verwachtte dan ook niet te veel van de zoektocht nu. We wilden een begin maken voor Kumar en wie weet konden we een paar mooie foto’s en filmpjes maken in zijn geboorte gebied.
We filmden onderweg en genoten van de prachtige omgeving, tropisch gewoon! Het regende keihard onderweg. We zaten echt in de tropische regenwouden. Prachtig!

Toen kwamen we in Agalawatte, een raar idee dat Kumar hier ergens geboren is en dat z’n familie hier misschien nog rond loopt.
Robert vroeg een aantal mensen de weg. Het schijnt zo te zijn dat je net als in Nederland bijvoorbeeld in de provincie Friesland woont, in het de gemeente Skarsterlan, in het dorp Joure en dan in de wijk Skipsleat.
Zo ook daar, Kalutara District, resident at Niyagodawara, Mahagama, Deeyakaduwa.

We reden door Pimbura, waar het ziekenhuis ligt waar Kumar geboren is. Helaas stond er een grote muur om het gebouw maar Wahjira reed lekker langzaam zodat we toch wat fotootjes konden maken en filmen.

Toen verder rijden naar Mahagama. Robert vroeg een aantal keer de weg. En we kwamen steeds een beetje dichterbij. Uiteindeijk waren we in Mahagama en daar stond, net als in elke plaats op een centraal punt, een hele horde tuctucjes + chauffeurs te wachten op klanten.
We stopten en Robert stapte uit met de gegevens van Kumar. Hij sprak met een tuctuc driver en die riep weer een ander en zo stonden er na een paar minuten een aantal mensen met hem te praten.
In één van de tuctucs zat een oudere man.
Robert noemde de naam van Kumar zijn vader “Kapuwage Malla” en de man gaf meteen een blijk van herkenning. Je kon het aan zijn gezicht aflezen. Wij zaten nog in de bus te filmen en foto’s te maken dus konden het niet helemaal volgen wat er gezegd werd (overigens kunnen we de taal niet verstaan maar naarmate je hier langer bent kun je af en toe wel achterhalen waar een gesprek over gaat).
Robert gooide ineens de taxideur open en pakte de foto’s die ik af had laten drukken.
Hij liet de foto (die niet heel scherp was maar duidelijk genoeg om iemand te herkennen) van de ouders en broer van Kumar aan de man zien en de man was meteen enthousiast. Hij herkende ze!
Toen ging het heel snel!!
De man reed in zijn tuctuc voor ons uit naar, naar zijn zeggen, het huis van Kumar z’n ouders. Robert vertelde in de taxi “the man knows the parents!”. Wij waren nog een beetje sceptisch en dachten, eerst zien dan geloven. Ze kunnen allemaal wel wat roepen hier.
We reden verder over de kronkelige main road totdat we op een gegeven moment een paadje schuin om hoog de bergen in gingen. In het begin was het een soort fietspad, later werd het een zand pad en nog iets later konden we met de taxibus niet meer verder. We moesten de laatste 300 meter ongeveer lopen.
Ik voelde mijn hart inmiddels kloppen in mijn keel. Pieter heeft alles weer perfect gefilmd, fantastische kerel heb ik ook! Ik was natuurlijk weer te zenuwachtig om maar ook aan iets van dat te denken.
Broekspijpen omhoog i.v.m. bloedzuigers, tenen bij elkaar en hoppa daar gingen over rotspaadjes op naar het huisje van de mogelijke ouders.
We liepen langs een huisje en de tuctuc man wenkte ons dat we verder moesten lopen. Een leuk wit hondje (alla kuifje) kwam achter ons aan lopen en kwispelde hevig.
We liepen door en daar hoorden we ineens een paar niet zo lieve honden naar ons grommen en blaffen. We bleven staan, Pieter en ik mooi verstopt achter Robert en de tuctuc man, en de tuctuc man schreeuwde naar de mensen die er woonden. Yes, er was iemand thuis. Ik zag in de verte een grijze man met blote buik en zwarte pantalon de honden hardhandig naar binnen werken, ééntje werd aan z’n voorpoten naar binnen gesleept, de beestjes werden even opgesloten.

Daarna kwam er ook een vrouw naar buiten. Op de foto was de man veel groter dan de vrouw. Dit leek te kloppen! We stonden voor het huisje en Robert vroeg de naam van de vrouw. Ze antwoordde luid en duidelijk met “ Moramudalige Suvineetha Lalani”. Zelfs ik kon dat goed verstaan. De man antwoordde met “Kapuwage Malla”.
De vrouw had een oude sarong aan en een heel erg vies, vlekkerig t- shirt en ze was op blote voeten. Ze had haar haar in een lage knoet op haar hoofd met een scheiding in het midden. Ze had een mooi gebit viel mij op. De man had dus een zwarte pantalon aan waarvan de broekspijpen een stukje omgeslagen waren en een blote buik. Op zijn hoofd was hij kalig en aan de zijkant zat nog wat grijs haar en zijn wenkbrauwen waren ook helemaal grijs. Hij had helaas bijna geen tanden meer in zijn mond. Je zag zijn hoektanden nog redelijk ver uitsteken maar ook deze waren aangetast.
Ik heb geprobeerd om ze zo goed mogelijk in mij op te nemen zodat ik het straks gedetailleerd aan Kumar kan vertellen.
Oke, maar de namen klopten de leeftijden klopten. De man was rond de 65 en de vrouw 50 en toen we vroegen naar een andere zoon, zeiden ze dat ze inderdaad nog een zoon hadden van 25. Dit klopt ook. De broer van Kumar was ongeveer 3 jaar ouder stond in de papieren.
Er werden meteen licht blauwe plastic tuinstoelen gehaald en we mochten gaan zitten.
Robert deed het verhaal en de vader en moeder luisterden aandachtig naar Robert. Moeder lachte regelmatig af en toe naar mij.
Ineens liep ze snel naar binnen en kwam ze naar buiten met een pasfoto. Ze gaf hem aan mij en wat ik zag bevestigde alles, het was een pasfoto van Frans. Ik riep “Pieter!!! Het is Frans!!”. De rillingen liepen me over m’n lijf, het was echt, echt, echt waar. Ze vertelden dat ze ook een pasfoto van Corry hadden maar dat die kwijt geraakt was.
Ik gaf de moeder de foto’s die ik meegenomen had en toen ze de eerste foto zag van haarzelf, man en andere zoon begon ze meteen te huilen. (Pieter heeft alles gefilmd overigens).
De tranen sprongen ook mij in de ogen, wat een prachtig en zo emotioneel.
Ze hield de foto’s tegen haar borst en keek glimlachend en huilend tegelijk voor zich uit.
Ik hielp haar met de foto’s. Toen ze de foto van Kumar zag als baby in het vliegtuig begon ze weer te huilen. Ze wees naar de kleine Kumar die in een wikkeldoek o.i.d. lag.
Dit herkende ze natuurlijk nog van haar baby.
Heel indrukwekkend….
We lieten de andere foto’s zien en ik wees aan Kumar aan. Robert vroeg op een gegeven ogenblik hoe haar 2e zoon heette, ze zei meteen “Pradeep Kumara”. Kippenvel! (staat ook op film).
Ik vertelde dat Samire zijn adoptie broertje ook op de foto stond en ze vroeg hoe oud Kumar was op de foto’s en hoe oud hij nu is. De vader was er inmiddels ook bij komen staan. En keek ook vol trots naar de foto’s van Kumar. Hij wees met zijn vinger naar Kumar.
Daarna belde de moeder meteen de oudste zoon. Diliepe Dinush is zijn naam. (of ik het goed schrijf weet ik niet, maar voor de uitspraak – dieliepe dienoesh). Die was ook heel erg blij dat zijn broertje contact zocht!
Diliepe is circus artiest en is vaak lang van huis. Meestal 2/3 maanden weg en dan weer even terug. Hij zat nu in Anuradhapura met het circus.
Hij zij tegen z’n moeder dat die ons wat foto’s van hem moest geven. Ze kwam met een pakketje foto’s en ik heb de 5 mooiste voor Kumar uitgezocht. Waarop zijn broer goed te zien was. Op één foto die van opzij genomen is lijken ze sprekend op elkaar. Echt super!

Daarna mocht Pieter het hele huisje filmen. Hij heeft dit zeer zorgvuldig gedaan en mocht helemaal meelopen naar achter naar de waterput. Alles heeft hij mogen filmen, echt heel gaaf.
We hebben de brief die Corry had geschreven aan de ouders gegeven. Robert heeft gevraagd of ze iemand konden vinden die het kon vertalen in het Singhalees. Dit moest wel lukken, geloof ik.
Helaas kunnen ze geen Engels spreken.
We hebben de ouders namens Kumar een geld bedrag gegeven en hier waren ze heel blij mee. Toen Pieter een sigaret op stak vroeg de vader of hij er ook 1 mocht. We hebben het hele pakje maar aan hem gegeven. Robert heeft de telefoonnummers gevraagd van de familie. Ze hebben een huis telefoon, en moeder en broer hebben een mobiel nummer. Zo kan Kumar, als hij iemand vindt die Singhalees kan spreken, met z’n familie in contact bijven.
De moeder vroeg wanneer Kumar kwam en we hebben gezegd dat we dat niet precies weten maar dat hij vast zo snel als hij kan, zal komen.
We hebben vader en moeder nog even mooi op de foto gezet en zijn toen weer weg gegaan.
We werden uitgezwaaid en liepen langs het rotsachtige paadje weer terug naar de bus. We hebben de tuctuc man nog even een flinke fooi gegeven en zijn daarna weer richting bewoonde wereld gegaan.
Het eerste wat ik daarna wilde doen was Kumar bellen maar het bereik was te slecht. Ik heb na 30 keer proberen toch een sms kunnen sturen met de tekst “ik bel je later”.
Toen we na een uur bij een restaurantje zaten te lunchen heb ik hem kort gebeld en in grote lijnen en verhaal gedaan. Bellen met m’n eigen telefoon kost 4,07 per minuut. Na 6 minuten riep Pieter “Gem, ophangen”.
We hebben afgesproken dat we gaan skypen als wij weer terug zijn in Kandy.
Helaas voor hem duurt dat nog ongeveer 4 uren. Echt zenuwslopend lijkt dat mij. Maar het kon niet anders.
Terug bij het hotel hebben we meteen geskyped met Kumar. Wat gaaf om hem nu live te spreken en hem zoveel mogelijk te vertellen over hoe het gegaan was.
Pieter heeft in de busreis terug meteen de foto’s kleiner gemaakt zodat we die ook meteen konden versturen. Na het skypen hebben we dat dan ook meteen gedaan.
33 foto’s van de omgeving en van zijn familie konden we hem mailen.
We hebben ook prachtig beeld matriaal maar daar zal hij, tot onze grote spijt, nog even op moeten wachten.

Kumar was echt te blij en had nooit verwacht dat we zijn familie zo snel zouden vinden. (Wij hadden dit ook echt niet verwacht). De vraag was zelfs of ze überhaupt nog wel leefden. En nu weet hij dat zijn vader, moeder en broer nog leven en naar ons idee in ‘goede’ gezondheid.
Hij is meer dan welkom bij zijn familie en dat is het belangrijkste.

Ik weet hoe het voelt om je eigen roots te vinden. Hoe fijn het is als je eindelijk ook eens kunt zeggen “dit heb ik van mijn moeder of ik lijk op m’n zus, de manier van lopen, je karakter”. Eindelijk zie het terug!
Mensen beseffen niet hoe dat is, en ik denk dat ook alleen wij, die geadopteerd zijn dat kunnen voelen. En wat kun je, je dan soms alleen voelen in dat koude kikkerlandje waar je adoptie broer/zus de enige is waarmee je dit kunt delen. En in sommige gevallen niet kunt delen….
Maar goed!

Ik ben blij dat wij hebben mogen bijdragen aan deze prachtige spoorloos aflevering part 2!
Wij vonden het een eer om jouw ouders te mogen ontmoeten Kumar.
Wij zijn blij dat we echt iets voor je hebben kunnen betekenen! (Als wij iets beloven, dan doen we het ook!)
Nu zorgen dat je er zelf naar toe kunt gaan. Naar dat prachtige land waar jij je, en dat weet ik zeker, heel erg thuis zult voelen.

En het mooist is: Jij wordt er met open armen ontvangen!