Dag 10 - Everybody Happy

Vanmorgen om 9:30 vertrokken naar Nelundeniya om spullen te brengen naar de school van Anusa. We waren erg benieuwd hoe deze school eruit zou zien en hoe het hier in zijn werk zou gaan.
We hadden voor de school 30 wiskunde setjes, 30 potloden met gum, 30 pakjes viltstiften, 30 rekenschriften, 30 schrijfschriften, een zak ballonnen, gel pennen, 10 telramen en een wereldbol meegenomen.
Onderweg hebben we nog speelgoed gekocht voor de kinderen in Gampola , extra schoolmateriaal en een mooie handtas voor mijn moeder.

Rond 12u waren we onder aan de berg. We werden opgehaald met de tuctuc en mijn moeder en Anusa waren er ook! De 30 kilo rijst, 5 kilo dhal, 5 kilo suiker, tas met kleding van thuis, en alle schoolspullen gingen met 2 tuctucjes mee omhoog.
Anusa sprong bij aankomst meteen in mijn armen. Wat een heerlijk ding is het ook en ik kreeg een dikke knuffel van mijn moeder. Binnen no time had Anusa de digitale fotocamera weer in haar handen en er staan dus nu heeeeeeel veel onzin foto’s op het apparaat. Wel een hele leuke foto van mijn moeder en mij.

Op naar boven! Na een half uur kwamen we aan bij de school van Anusa. Je moest eerst nog met een hele lange trap naar beneden en daarna weer omhoog om bij het schooltje te komen.
De kinderen zaten allemaal nog in de klas en het was een, van de buitenkant, mooi geel gebouwtje. Beter dan we hadden verwacht. We liepen meteen door naar het kamertje van de principal waar we alle spullen uit hebben gestald. Inmiddels had Robert de teacher al geroepen en uitgelegd wat de bedoeling was. De kinderen gingen allemaal buiten op een rijtje staan en toen hebben we alle spullen uitgedeeld. Je kon merken dat deze kinderen het niet gewend waren om cadeautjes te krijgen. Ze waren allemaal doodstil en keken allemaal vol verwondering naar de spullen die we ze gaven.

Na het uitdelen wilde ik wel even in het klaslokaal kijken. Er zitten ongeveer 27 kinderen op de hele school in 1 lokaal. De kleintjes zitten bij elkaar, en de grote kinderen ook. Er waren 4 groepjes met verschillende leeftijden. Anusa had voor onze komst maar even een dagje vrij genomen. Dit was natuurlijk niet de bedoeling maar oke… De kinderen droegen allemaal keurig een uniform en de meiden hadden hun haar in 2 vlechtjes. Anusa liet ons zien waar haar tafeltje was en ging in haar nieuwe roze jurkje op haar plekje zitten. We hebben veel foto’s gemaakt en gefilmd.
Als je ziet wat er in het klaslokaal aanwezig is dan vraag je, je af hoe het toch komt dat wij in Nederland altijd maar zitten te zeuren over te weinig materiaal, digiborden die niet werken, een tafel die wiebelt, een warm lokaal, en al het andere waar wij leerkrachten ons soms zo druk over kunnen maken.
Ze hebben daar werkelijk waar niets. Een aantal gammele houten tafeltjes en stoelen, een schoolbord en dan houdt het al gauw op.
Buiten staat 1 schommel, een draai molen en that’s it. Echt onze Nederlandse kids hebben niets te klagen! En wij leerkrachten trouwens ook niet!

Op de school van Amandi vond ik het al zo apart dat ze daar klassikaal les krijgen. Er waren kids die al lang klaar waren met het overschrijven van 43- forty three. En sommigen nog druk aan het pennen. Niks geen differentiatie, geen coöperatieve werkvormen enz.
Ik had wel meteen een idee over hoe ik deze les anders zou hebben gegeven.

Maar goed. Helaas heb ik niets kunnen zien van het lesgeven op de school van Anusa. De kinderen bedankten ons en toen werden we flink uitgezwaaid. Ik hoop ooit eens een dagje te kunnen meedraaien om te kunnen ervaren hoe het daar nou werkelijk aan toe gaat.
Misschien de volgende keer.
En ik weet nu al wat ik allemaal uit Nederland van school wil meenemen de volgende keer.
Ik hoop dat ik deze spullen misschien via m’n eigen school kan bestellen.
Wat hebben wij prachtig materiaal wat we mogen bestellen, misschien levert Heutink ook wel in Nelundeniya??? ;-)

Daarna afscheid genomen van mijn moeder en zusje. Zij gingen met rijst en alle andere spullen omhoog naar hun huisje en wij gingen weer naar beneden om onze reis voort te zetten richting Gampola , het weeshuis.

Onderweg nog een zaakje leeg gekocht. We hebben alle tandenborstels, tandpasta en babyflesjes, potten met snoep en kauwgom uit de winkel meegenomen. En toen via een vet gaaf bergweggetje op naar het weeshuis.
We kwamen daar rondt 17:00 aan. We werden hartelijk ontvangen door de zuster van vorige week en de zuster van vorig jaar. Meteen een dikke knuffel en een stralende lach kregen we.
We hebben al de spullen op de tafel gezet. De zusters waren heel erg blij.
Daarna mochten we “Play with the kids!!!”.
We hadden de doos vol speelgoed en de snoepjes en kauwgom meegenomen naar de kinderafdeling.
Daar hebben we het speelgoed op een grote tafel uitgestald en de kinderen stonden in een rijtje naast elkaar tegen de muur te klappen en te springen. Helemaal enthousiast.
We hadden haarbanden, haarspeldjes, rammelaars, muziek instrumentjes, auto’s, graafmachines, politiemotors.

De kleinsten hebben we de rammelaars en de muziekinstrumenten gegeven. De iets grotere kinderen mochten een auto uitzoeken en de oudere kinderen, (voornamelijk meiden) heb ik de haarbanden en de haar speldjes gegeven.
De kinderen waren door het dolle heen. Ik liep naar de kleine kinderen en ik herkende er nog een aantal van vorig jaar. We hebben flink wat foto’s gemaakt en gefilmd om aan jullie thuis te laten zien wat voor mooie dingen we hebben gedaan voor de stichting.

Ik ben in kleermakerzit tussen de kids gaan zitten en na een tijdje had ik ze allemaal om me heen zitten te spelen. Echt super! Je zou deze kinderen zo allemaal wel mee willen nemen. Wat een schatjes!
Pieter die gooide al de kinderen één voor één in de lucht. Ze kwamen aanrennen en dan zwaaide hij ze in het rond. Hij had ze alweer helemaal gek, net als thuis.
Na een uurtje gespeeld te hebben zijn we weer weg gegaan.
De zusters bedankten ons en we hebben gezegd dat we de volgende keer terug komen.

Moe maar zeer voldaan zaten we in de bus terug. Wat hebben we veel mensen blij kunnen maken. Het geeft echt een goed gevoel om dit allemaal te kunnen doen. Mede mogelijk gemaakt door jullie thuis. Dus nogmaals mensen, “Ontzettend bedankt voor jullie bijdrage, op welke manier dan ook”.
Als je die stralende gezichten hier ziet, dan weet je waarvoor je het doet.

Eigenlijk zit ons werk voor de stichting er voor nu bijna op. Vrijdag brengen we de klamboes nog naar de kinderafdeling van het ziekenhuis waar ik geboren ben en dan zijn we klaar voor dit jaar!
We hebben mooie dingen gedaan! Misschien zien we van de week nog iets waar we ons geld aan kunnen besteden en anders bewaren wij de rest voor een volgende keer of voor het eventuele huis voor mijn moeder. Na onze reis zullen wij op Anusa.NL een overzicht maken met wat er precies is gedaan voor de Stichting.

Wij kijken terug op een prachtige dag met veel blijde gezichten!