Dag 8 - Dit geloven ze thuis toch niet

Toen we Kawindu zagen zitten in het taxibusjes riepen we beide “jeeeej”. Kawindu is het zoontje van Robert en is 10 jaar oud, hij spreekt goed Engels dus het is erg leuk om met hem te praten. Het was zaterdag en dan gaan ze niet naar school dus kon hij gewoon mee.

We hadden een one day tour gepland en Wouter was onze taxichauffeur. Dit keer gingen we zuidwaarts langs de kust. Hoe zuidelijker je komt hoe prachtiger de zee en stranden worden. Robert vertelde, omdat het regenseizoen bijna begint, de zee steeds bruiner kleurt.

Onze eerste stop was de vismarkt. Hier liggen 110 grote vissersboten en deze gaan ’s nachts om 3 uur de zee op om ’s ochtends met veel verse vis op de markt te verschijnen. Op zo’n boot werken ongeveer 7 man. Wat we daar zagen hadden we ook nog nooit eerder gezien en was weer verbazingwekkend.
Alle vis ligt daar gewoon op de grond, geen matje of niks eronder. Het krioelde daar van de mannen die voor een goed prijsje vis wilden kopen. Omdat het toeristenseizoen al afgelopen is waren wij natuurlijk de enigen en werden we dan ook weer van top tot teen bekeken. En iedereen vroeg waar we vandaag kwamen. Je kunt de vis kopen en in een zak mee naar huis krijgen maar je kunt het ook meteen in stukken laten hakken. Er staan houten tafels met mannen met plastic schorten die onder het bloed zitten, doordat ze al die vis schoonmaken of in stukken hakken. Iedereen loopt er gewoon met blote voeten doorheen en af en toe zag je een hond weglopen met een stuk vis in z’n bek.
Er was een man die bij Ellen en m’n vader bleef omhangen en van Robert kreeg hij op z’n donder! Robert bewaakt ons heel erg goed:)

Onze volgende stop was bij een sportzaak. De zaak was nog dicht en de eigenaar van de shop werd uit bed gebeld om ons te kunnen helpen. De man vertelde honderd uit over dat hij in Amsterdam was geweest en hoe geweldig hij het daar vond. Pieter wilde ook van dit land weer een voetbalshirt meenemen en dan willen we geen nepper. Voetbal is hier echter niet zo populair als bij ons dus het is een cricket shirt geworden. Ook erg leuk!

Daarna reden we langs die prachtige kust en stopten we bij de turtels. Dit lag pal naast het strand en de man vertelde ons dat ze de eieren van het strand afhalen en in hun tuintje begraven. Na 48 dagen komen de eieren uit en zwemmen de babyschildpadden nog een dag in een grote waterbak op het terrein. Na 2 dagen worden de schildpadden weer uitgezet in de zee. Echt goed werk doen deze mensen anders worden de eieren opgegeten door dieren.
We mochten de één dag oude schildpadjes vasthouden. Erg schattig! We hebben de grootste schildpad gezien, gehandicapte schildpadden (blind of met maar 2 voetjes), albino schildpad, verschillende soorten en het skelet van een schildpad. Erg interessant.
Ook liet de man foto’s zien van hoe het turtle park was verwoest na de tsunami. Heel erg om te zien. En om te horen dat ze geen steun van de regering hebben gehad om hun gebied weer op te bouwen. Daarom hebben we in het shopje ook 2 mooie (dure, voor srilankaanse begrippen) asbakjes gekocht.
Met dit geld bouwen ze hun park weer op en steun je de schildpadden.

Daarna hadden we een boottrip gepland. Nadat ik bijna op een leguaan stond stapten we met z’n allen in de boot. Het was een prachtige trip van ongeveer 2 uren waarbij we allemaal eilandjes zagen en een prachtige omgeving. Er kwam onderweg een jongetje in een bootje naar ons toe met een aapje op de arm. We maakten er foto’s van en gaven de jongen uiteraard een kleine fooi.
We deden nog een eilandje aan waar een Boeddhistisch tempeltje stond. Ik was vergeten een lange broek mee te nemen dus kreeg ik van onze captain een leuke doek omgewikkeld. We hadden banaantjes meegenomen om de grote eekhoorns op het eilandje te voeren. Er leuk!
Een paar foto’s van een super grote Boeddha en onderweg terug konden we stoppen bij een huisje op het water waar ze met jerrycans steigers hadden gemaakt waar we vissen konden voeren, een mini krokodil en mega krab konden bekijken.

Ellen wilde heel graag kijken bij de Gems en Moonstone mine. Hier kregen weer een hele rondleiding en zagen we hoe ze die prachtige sieraden maken. Eerst wordt er een gat gegraven van 15 meter diep. In de kleigrond (die je alleen daar op Sri Lanka vindt) worden emmers met klei naar boven gehaald. Jochies van een jaar of 15 klimmen langs een touw naar beneden om met een emmer weer naar boven te komen. De inhoud hiervan gooien ze in een rieten mand en deze wordt gezeefd in water. Dan blijven de stenen over. Daar zoeken ze de bijzondere stenen uit. Ongeveer 70% uit de mand is niet waardevol. Na het zeven worden de stenen op soort gesorteerd, amethist, saffier enz, enz.Daarna worden de stenen met de hand rond geslepen en zijn ze klaar om te verwerken in een zilveren of gouden sierraad.
De man die de rondleiding gaf zag er keurig uit in z’n pak. De jongens die alles voor deden zagen dat wij rookten en binnen no time was ons pakje sigaretten leeg. Als je hier te arm bent om sigaretten te kopen kauw je op tabak waar je tanden helemaal rood van worden. Het is tevens een soort van drugs. Deze jonge jongens hadden allemaal rode tandjes.
We hebben in het shopje nog wat rond gesneupt en nog wat dingentjes gekocht.

Nog een tussenstop bij een monument ter nagedachtenis aan de tsunami. Erg indrukwekkend.

Daarna op naar Galle waar een Hollands fort is gebouwd. Robert vertelde dat de Hollanders goed kunnen bouwen want na de tsunami (waarvan de schade in het zuiden nog meer zichtbaar is dan waar wij zitten) was het fort blijven staan. We keken vanaf het fort neer op zwemmende en badende kinderen en Robert vertelde ons dat op 26-12-2004 de kinderen en mensen hier ook zo aan het zwemmen waren en dat er plotseling 9 meter hoge golven op hun afkwamen. 50.000 mensen hebben in dit gebied de tsunami niet overleefd. Robert vertelde dat hij voor de tsunami met een man gesproken had die de tsunami van 2004 voorspeld had. Het is dus uitgekomen.
De man voorspeld in 2035 weer een tsunami waarbij meer dan de helft van Sri Lanka verwoest zal worden…..pfff heftig (vooral met het idee dat de man de vorige keer dus gelijk had)
Ook vertelde Robert dat het nog steeds niet rustig is hier met oorlog. Wij in Nederland horen hier niets/ vrij weinig over in het nieuws maar er wordt door kleine groeperingen Tamils vooral ’s nachts nog steeds gevochten. Ook liggen er nog bermbommen hier en daar. Overdag zijn het keurig harde werkers ’s nachts trekken ze hun uniform aan worden het killers. Op gruwelijke wijze worden mensen verdronken of afgeslacht, nooit met geweren want dat weten ze het meteen dat het de Tamils zijn.

Bij het Holland fort konden we een mager joch met lang haar 500 roepie geven en dan sprong hij voor ons van het fort de zee in. Wij als toeristen wilden dat natuurlijk wel even zien. Echt mega hoog! We hebben er wel gave foto’s van gemaakt.

Na onze trip moest Robert nog naar een trouwerij van familie. We waren gevraagd om mee te gaan omdat dit ook in Galle was. We hadden nette kleding meegenomen en dachten dat we ons nog wel even konden omkleden en optutten. Natuurlijk niet. We zagen er zo toch goed uit???
Dus buiten het busje hebben de heren zich verkleed en Ellen en ik hebben ons in het busje met de gordijnen dicht super snel klaar gemaakt. Pieter en Gerben maar lachen “Zie je wel dat zoiets dus ook in 5 minuten kan” (thuis duurt het minstens 1,5uur:))

Op naar de wedding waar we van te voren geïnstrueerd werden over hoe we het bruidspaar hier moesten begroeten en feliciteren. De handen tegen elkaar aan, kleine buiging en “Ayubowan” zeggen, daarna een gewone hand en “gefeliciteerd”
De bruid zag er prachtig uit in een Sari met allemaal mooie steentjes. Het was de 2e dag dus dan is de vrouw in een rode jurk (moet maagdelijkheid voorstellen).
We mochten achter in de tuin gaan zitten en kregen meteen allemaal hapjes en sterke drank voor geschoteld. Gerben aan de halve liters bier en wij aan de brandy mixed with sprite en cola. Erg lekker maar ze bleven maar schenken. (38% alcohol in de brandy en ’t glas half vol daarmee)
We praatten honderd uit en Robert vertelde dat ik, net als Jacquelien, als een zus voor hem waren. We hebben besloten om Marcel (dan weet ie het bij het lezen van dit verslag alvast) 2 goedkope laptops te laten regelen en deze aan Jacquelien, die in december weer gaat, mee te geven voor Robert en Wouter. (Jacquelien, dan weet jij het ook vast:))
Zo kunnen ze straks met ons mailen en voor hun kinderen die naar school gaan.
Robert heeft er alles voor over om zijn kinderen een goede studie te geven. Zijn familie is het allerbelangrijkste!

Aan het eind mochten we nog met het bruidspaar op de foto en ik mocht ze de gift geven die we als cadeau hadden. Bizarre dat we zo gastvrij ontvangen werden. Heb je ineens een paar zuipende Hollanders die je niet kent op je trouwerij!
Iedereen kwam om ons heen zitten en na een uur merkten we dat de mannen om ons heen al aardig dronken begonnen te worden. Wij namen uit beleefdheid steeds wel wat drinken maar niet meer half brandy half fris. Gewoon een klein laagje.
Op een gegeven moment viel de broer van Roberts vrouw bijna op Ellen! Tijd om te gaan vonden wij:)
De terugreis was wederom fantastisch. We wilden net vertrekken toen de dronken mannen (familie van Robert) met ons mee wilden rijden terug. Ze gooiden de achterbank plat, gingen liggen en na een minuut lagen ze te snurken achterin. Wouter had netjes aan de cola gezeten dus reed ons veilig terug. Robert en Gerben hadden niet zo rustig aan gedaan met de drank dus ze werden steeds luidruchtiger. De srilankaanse muziek ging op en er werd gelachen en gezongen.
Wij schaamden ons dood maar we hadden wel dikke lol!

Bij het hotel gegeten en moe maar voldaan heerlijk ons bedje in!