Dag 15 - Say goodbye to our family

Vanmorgen lichtelijk gespannen wakker geworden. Hoe zou het afscheid vandaag verlopen?? En we hadden na 2 dagen enorm veel zin om iedereen te zien.
We hebben snel ontbeten en daarna alvast onze koffers ingepakt.
Om 12u zouden Robert en Wahjira ons weer ophalen en dan zouden we voor de allerlaatste keer dit jaar terug gaan naar Nelundeniya, Talawatte Estate om mijn familie gedag te zeggen.
We hebben lang getwijfeld over hoe deze dag er uit moest komen te zien. Pieter wilde in eerste instantie weer iets leuks doen met mijn familie maar ik vond het persoonlijk fijner om de laatste dag naar haar huisje te gaan en daar de middag door te brengen.
Pieter was bang dat het weer een grote poppenkast zou worden. Maar na een tijdje waren we beide van mening dat het persoonlijker was om daar afscheid te nemen.

Om 12:15 waren Robert en Wahjira bij het hotel. Ze hadden iets vertraging omdat er een grote boom omgewaaid was die nacht en over de main road lag. Deze boom had ook nog een aantal elektriciteit kabels en een waterleiding meegnomen dus de politie had de weg afgezet zodat de boom opgeruimd kon worden. Maar Robert en Wahjira hadden even met de police man gesproken, hem een paar honderd roepies in z’n handen gedrukt en uiteindelijk mochten ze dus toch doorrijden. Ook had Robert de 3 Sri Lankaanse vlaggen mee. Voor Fardau, Kumar en voor onszelf. Ook had hij de olielamp voor mijn moeder, de rijst en 2 Sri Lanka Music cd’s voor Kumar en ons mee. Top helemaal goed geregeld weer dus. We hebben Wahjira een nieuwe radio/cd speler met mp3 gegeven voor zijn bus. Hij had een mooie Pioneer uitgezocht en de Sri Lankaanse muziek klink luid door de speakers. Hij was er helemaal blij mee. We hebben de laatste 538 dance smash aan hem gegeven en hij was mega blij met het cd’tje. (inmiddels hebben we de cd nu ongeveer 10x geluisterd.)

We zijn meteen op weg gegaan en onderweg was het weer echt bar en boos. Het kwam met bakken naar beneden en elke keer als dit zo is zeggen Pieter en Wahjira tegen elkaar “Hé man, nice weather!” “Yeah, verry nice weather”. Dit grapje werd nu ook weer gedaan alleen was het nu wel minder leuk…. We zagen de bloedzuigers alweer in onze broeken en tussen onze tenen kruipen en het bergweggetje omhoog zou er ook niet beter van worden.
Ik had gelukkig een lange broek aan gedaan en gympen en sokken mee. Maar Pieter had natuurlijk alleen z’n slippers nog. Wel had ie sokken meegenomen maar dat was nog riskanter. Zo schieten die vieze beesten zo je sokken in en merk je er niks van. Dus beter geen sokken zei Robert.

Onderweg hebben we geluncht en het weer werd steeds ietsie beter. Het drupte nog wel maar het werd steeds droger.
Beneden aan de berg hebben we 2 tuktukjes geregeld en alle rijst en spullen achterin gegooid.
Toen op naar boven. Er stroomde weer kleine riviertjes, déjavu van vorig jaar, en hobbel de bobbel gingen we naar boven.
We hadden afgesproken dat we via het weggetje zouden gaan waar we het eerste jaar langs gegaan waren. Dan hoefden we niet door dat soppige gras met al die bloedzuigers.
Helaas werd er roet in het eten gegooid en lag ook langs de ‘veilige’ route een boom over het pad.
Robert belde Laksman en die kwam in z’n korte broek, ontbloot bovenlichaam en op blote voeten aangesneld om ons te helpen met het sjouwen van de spullen.
Dus toch klimmen en klauteren door de jungle. Robert en Wahjira rolden hun broek omhoog, Pieter kneep z’n tenen dicht tegen elkaar aan en ik stopte mijn broek bij mijn sokken in. (Oh wat was ik blij met die gympen, die ik thuis altijd vervloek omdat de zool er niet helemaal goed in zit!)

Maar goed op naar m’n moeder! We kwamen via een ander paadje bij het huisje van mijn moeder. Daar stonden Anusa, Sanjeewa en m’n moeder ons al op te wachten. Eerst even bloedzuiger inspectie en toen met alle cadeautjes en spullen naar binnen.
We hebben rustig alles uitgepakt en mijn moeder de olielamp gegeven waar ze om gevraagd had. Ze was zo blij. Ze glunderde helemaal!
Daarna hebben we duidelijk gemaakt dat we de rijst en de spullen bij de buurtjes wilden brengen.
Laksman liep met ons mee en tilde de rijst. Bij de huisjes gaf hij mij de zak rijst zodat ik het zelf kon overhandigen.
En wie zagen we daar?!! De oude, naar arrack stinkende, half naakte kerel, zonder tanden, van vorig jaar was de buurman van mijn moeder. Hij zag er nu iets beter uit en zijn vrouw, ook met een zeer slecht gebit, en dit is nog zacht uitgedrukt, waren super blij. Ze bedankten ons en we gingen verder naar het volgende huisje. Daar zaten heel veel kinderen! Pieter deelde de andere spullen uit die wij hadden en we gaven de zak rijst. De vrouw bedankte ons wel 10 keer en we mochten even komen zitten. Ik vroeg of ik foto’s mocht maken. Deze vrouw sprak een beetje Engels en het was ‘no problem’ als ik wat fotootjes zou maken. Iedereen werd zelfs even in de goede positie gezet zodat we mooie plaatjes konden schieten.
Wat waren de kids blij met de blikjes fris, kauwgom en kleur en teken artikelen. Geweldig weer om te zien. Zo hebben we de zakken rijst verder uitgedeeld.
Geweldig! Daarna weer terug naar het huisje van mijn moeder. Er was inmiddels thee met milk gezet maar deze keer leek het ons verstandig om hier geen gebruik van te maken. We hebben onbbeleefd geweigerd…
Gelukkig hadden ze ook cassis uit een gesloten fles, dus dat heerlijk opgedronken.

Ik had met Pieter afgesproken dat het huisje van binnen, buiten, onder en boven nog even goed gefilmd moest worden. Ik zou zorgen voor de foto’s en hij voor de film. Vorig jaar in alle chaos niet aan toegekomen en oh oh oh wat was Gerben Hoekstra daar teleurgesteld over en wij achteraf ook.

We hebben eerst zelf de foto’s en film opnames gemaakt die we perse wilden hebben en daarna de camera aan de kids gegeven. Lasanta was inmiddels ook gearriveerd en Anusa liep alweer met de fotocamera rond.

Laksman had vrijdag zijn theorie examen gehad voor de tuktuk/motor. Hij kreeg 45 vragen waarvan hij er minimaal 30 goed moest hebben, dan had hij het gehaald. Helaas had hij er 27 goed. 3 te weinig dus om het examen te halen. Nu krijgt hij nog een kans. Robert heeft hem op het hart gedrukt om even te studeren voor het examen. Hij heeft een mega dun theorieboekje gekregen van ongeveer 20 pagina’s maar ja, je weet niet hoe het studeren hem afgaat. We hopen dat hij het de volgende keer wel gaat halen.

Mijn moeder vertelde dat Sanjeewa morgen (dinsdag) al kan beginnen op school. Robert heeft hem even goed verteld dat het de bedoeling is dat hij het gaat volhouden. Dan maar even bij jongere kinderen in de klas, als hij maar doorzet. Zo kan hij later z’n moeder helpen en een goede baan vinden. Robert gaat volgende week voor ons bellen om te vragen of hij nog steeds gaat. We hebben heel duidelijk gemaakt dat education zeer belangrijk is.
We zijn inmiddels ook te weten gekomen dat er beneden aan de main road een betere school zit en we willen eigenlijk graag dat Anusa en Sanjeewa daar ook naar toe gaan als de estate school voorbij is. Dit duurt namelijk tot een jaar of 11/12.

Mijn moeder vertelde dat ze zo ziek was geweest omdat ze de laatste tijd heel veel gewerkt heeft op de rubberplantage. Daar hebben bloedzuigers haar lichaam weten binnen te dringen en ze heeft hierdoor een bacteriële infectie opgelopen. Ze moest hiervoor naar het ziekenhuis en om aan geld te komen hiervoor heeft ze een gouden ketting verkocht aan de bank. Ik weet even het woord niet, hoe dit heet maar dan krijg je erg geld voor en dan kun je het weer terug krijgen als je de lening afbetaald.
Nu op dit moment is ze weer beter maar we hebben haar gezegd dat als ze naar de dokter moet, ze Robert moet bellen, die belt ons weer en dan maken we extra geld over. Ze had de ketting binnen een maand moeten terug kopen maar het geld was er helaas niet en nu is de ketting dus niet meer terug te krijgen.

Robert heeft haar duidelijk gemaakt dat ze beter niet meer kan werken. De oudste 2 moeten het geld gaan binnen halen voor het hele gezin. Totdat ze zelf een gezin gaan stichten moeten ze zorgen voor hun moeder, broertjes en zusje. Nu de vader er niet meer is, is dit hun belangrijkste taak. Wij springen uiteraard maandelijks ook bij.
Lasanta nam dit heel goed op. Hij wilde hard gaan werken om zo voor zijn familie te kunnen zorgen. Laksman is iets minder enthousiast, waarschijnlijk houd hij toch geld achter. En ja….wat kun je daar aan doen? Niets! Alleen maar aangeven wat wij het beste vinden maakt nog niet dat hij ineens naar onze pijpen gaat dansen…. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze toch? Misschien dus toch, over een tijdje…

Robert heeft gezegd tegen m’n moeder dat ze de jongste 2 van en naar school moet brengen, zorgen dat er lunch en na schooltijd iets te eten en te drinken voor ze is.
Mijn moeder was heel verdrietig dat we weer weg gingen. Ze stond stilletjes te huilen en ik heb haar een paar keer flink aangekropen en over hang wang geaaid.
Robert zei tegen haar dat ze het verleden nu achter zich moest laten. Niet vergeten maar wel vooruit gaan kijken. Mijn vader is er niet meer en ze heeft het zwaar met 4 kinderen. Maar ze hebben Pieter en mij ervoor terug gekregen. Vanaf nu zal alles, stapje voor stapje, steeds beter gaan. En kunnen ze de toekomst rooskleurig tegemoet zien.
Echt lief dat Robert zoveel moeite voor ons doet en ook echt begaan in met mijn familie.

Rond 17u werd het tijd om afscheid te nemen. Voor het donker werd moesten we weer bij de main road zijn. En het was nog een half uur met de tuktuk naar beneden.
Er werd geknuffeld en gezwaaid door het hele dorp. De oude arrack buurman wilde Pieter zelfs een kus op z’n hand geven ;-) Pieter trok onhandig snel zijn hand weg daarvoor.

We hebben nog een envelop met geld achtergelaten voor mij moeder. Hiermee kan ze de memorial day van mijn vader organiseren en een aantal maanden school betalen voor Anusa en Sanjeewa.
De kinderen waren sterk tijdens het afscheid, knuffelen, lachen en Lasanta, moeders en Anusa liepen met ons mee naar de tuktuk. M’n moeder huilde en Pieter had Anusa op de arm.
Lasanta klikte nog wat foto’s onderweg naar de tuktuk.
Ik heb mijn moeder nog even stevig geknuffeld en haar tranen afgeveegd. Lasanta een dikke knuf en met Anusa deed ik nog even neusie-neusie en een driedubbele high five, old arrack man nog even en handje en toen moesten we toch echt gaan vertrekken.

We hebben gezwaaid tot we ze niet meer konden zien. En die schat van ’n Pieter heeft het weer vastgelegd op film.
We waren moe, voldaan en vrolijk! Wat was het een fijne dag geweest, wat een fijn afscheid.

We willen eind april begin mei alweer terug. De tickets zijn dat heel erg goedkoop en ik heb toevallig weer lekker 2 weken juffenvakantie. Er zijn spectaculaire plannen voor volgend jaar, misschien: een grote villa huren en mijn familie over laten komen in de buurt van Kalutara, een hotel zoeken dat dichterbij Nelundeniya is, alleen het hotel voor de eerste 2 dagen boeken en verder maar zien. De hotels kunnen in ieder geval beter geboekt worden door Robert. Zo mag hij ook gratis daar overnachten en blijven eten en dit scheelt ons weer geld, wat we beter in de stichting kunnen stoppen.
Weer stof tot nadenken en discussiëren thuis dus! Maar helemaal leuk! Eind april duurt niet meer zo lang! Om precies te zijn 10 maanden! Dat is best te doen. We hebben chillend bij het zwembad alweer nieuwe en oude acties bedacht voor komend jaar. Zodat we volgend jaar weer veel mensen en kinderen blij kunnen maken. We hebben nog een aardig bedrag over op onze Anusa rekening. We hopen dus stiekem echt dat dat huis voor mijn familie over een jaar of 2/3 gerealiseerd kan worden. Daar hebben we echter wel 10.000 euro voor nodig! Dus alle hulp van iedereen is weer meer dan welkom. Uiteraard vergeten we de kinderen in Gampola, de school van Anusa, de mede dorpsbewoners van mijn moeder, iedereen die we tegenkomen en wat nodig heeft en de familie van Kumar ook niet. Deze blijven we uiteraard ook steunen!

In de auto terug hebben we de gemaakte foto’s en filmpjes bekeken van deze top middag.
Gerben/Papa, we kunnen je nu alles van binnen en buiten laten zien. Alles is goed vastgelegd. We hebben op de laatste 2 dagen nog 300 foto’s geklikt! Dus er moet een goed beeld komen nu voor de thuisblijvers.

De terugreis was rustig en kalm! We waren er allemaal stil van….