Dag 13 - Another day in toeter-city

Vandaag stond een chill dagje op de planning. We zouden lekker de hele dag bij het zwembad gaan hangen. Aangezien wij geen rust in onze kont hebben toch besloten om even met raceboy Kandy in te gaan. We wilden nog even een prinsessen jurkje voor Julia scoren en moonstone oorknopjes voor Ellen. Op aanraden van Gerben wilden we ook toch nog even kijken op de beroemde Kandy Market.

Onze sigaretten waren op en hier op Sri Lanka kun je nergens Marlboro sigaretten krijgen. We hadden raceboy gevraagd of hij aan Marlboro sigaretten kon komen, natuurlijk kon hij dit wel. Hierdoor hebben we zo’n beetje heel Kandy gezien. En wat een chaos op zaterdag. Het hele verkeer in de stad staat muur en muur vast maar raceboy zigzagde overal tussendoor tot grote ergernis van onze mede weggebruikers. Wij vonden het wel lachen!
Als eerste zijn we naar een gems en jewellers shop geweest. Het was er erg druk met toeristen en met mensen van de lokale bevolking dus we hadden hier meteen een goed gevoel over.
De man die ons hielp probeerde ons van alles aan te smeren maar al vrij snel hadden we hem duidelijk gemaakt dat we echt alleen maar moonstone oorknopjes wilden. Ook maakten we hem duidelijk dat het voor iemand anders was dus hij hoefde niet zo z’n best te doen om met allemaal ander spul te komen.
We hebben prachtige moonstone oorknopjes voor Ellen gekocht, een beetje ovaal met een doorsnede van ongeveer 1 cm. Ellen had vorig jaar namelijk een moonstone ring en ketting gekocht en was er thuis achter gekomen dat het toch wel mooier was om er ook moonstone oorknopjes bij te dragen.

In de tijd dat wij binnen waren had raceboy iemand geregeld die wel aan illegale marlboro sigaretten kon komen. Oke, prima. De jongen en Pieter spraken een prijs af en een half uurtje laten zou hij raceboy bellen en dan kwam hij naar ons toe om de sigaretten te brengen.
Ondertussen gingen wij op zoek naar een jurkje voor Julia. We hadden raceboy een fotootje laten zien van het jurkje van Anusa zodat hij wist waarnaar we op zoek waren. Eerst bracht hij ons naar 2 winkels waar er alleen maar sari’s of stof voor sari’s hingen. We zeiden dat we dit niet bedoelde en we zeiden dat we vlak bij het hotel zo’n shopje hadden gezien.
En daar ging de telefoon al: onze sigaretten waren in aantocht! We stopten op een hoekje van een straatje en daar kwam de jongen aan. Hij had helaas geen volle slof meer kunnen regelen maar 8 pakjes had hij wel. De prijs een beetje aangepast en het heel snel en stiekem in de tas gedrukt. Marlboro is hier namelijk illegaal. Gelukkig had de jongen ook echt 8 pakjes in het karton laten zitten en had hij ons niet bedonderd. Waarom we perse marlboro sigaretten wilden, ze hebben hier alleen maar dunhill of Sri Lankaanse sigaretten en deze zijn niet te roken! Deze marlboro pakjes zien er ook wat beter uit dan die we van Robert kregen. Op de pakjes van Robert stonden plaatjes van bebloede baby’s in de buik, afgestorven voeten, geasfalteerde longen, bebloede open en met pus wondjes gevulde lippen, alles wat je van roken kunt krijgen. Erg vreselijk om met zulke pakjes rond te lopen. Op het halve pakje is deze afbeelding te zien. Dus je kon er niet om heen. Nou bij mij werkt het wel die afgrijselijke plaatjes. Vooral die ongeboren, bebloede baby in de baarmoeder, daar kon ik echt niet naar kijken. Ik heb m’n laatste Holland pakje steeds bewaard en daar de sigaretten steeds in gedaan. Totdat we in Kalutara waren, waar het heel vochtig, benauwd warm is, en waar het pakje helaas overleden is. Maar goed, we konden weer aan onze verslaving werken. Overigens heb ik de dagen waarop we naar mijn moeder gingen, in het bijzijn van haar, niet gerookt. Het is sowieso niet echt gepast hier dat vrouwen roken en al helemaal niet in het bijzijn van je moeder. Ik moet eerlijk bekennen, ik had er totaal geen moeite mee. Misschien tijd om te stoppen?!!

Maar goed, op naar Kandy Market. Een half overdekt gebouw waar allemaal winkeltjes en kraampjes staan waar je van alles kunt kopen. Van specerijen tot souvenirs. Erg leuk om daar rond te lopen maar je wordt bijna door alle verkopers naar binnen gesleurd. Even rustig kijken is er niet bij.
Pieter en ik probeerden ons niet te veel van deze opdringerige verkopers aan te trekken.
Wij probeerden zo vriendelijk mogelijk verkopers af te wijzen van shopjes waar wij niet naar binnen wilden.
We hebben daar nog een aantal souvenirs gekocht en toen weer richting Hotel. Onderweg nog even bij Kandy Lake een plaatje geschoten en uiteindelijk kwamen we bij het shopje dat Pieter gezien had.
Het jurkje voor Julia was daar snel gevonden en ook voor Lucas hebben we een heel schattig pakje gekocht. Ze hebben hier voor baby’s echt te leuke kleding voor 6-10 euro heb je echt een compleet setje met broekje, shirtje en bloesje/jasje. Echt heel leuk!

Raceboy vroeg of we kinderen hadden omdat we deze kleding gekocht hadden. We vertelden dat het voor de kinderen van Pieter z’n zusje was en toen vertelde hij dat hij zelf 3 dochters had. PLING!!! IDEE: misschien kunnen we nog iets voor ze betekenen.

Op het steile paadje naar ons hotel vroeg raceboy of Pieter even in de tuktuk wilde rijden. Dat liet Pieter zich niet twee keer vragen. Pieter achter het stuur, raceboy ernaast en volgas de berg op. Echt te leuk! Toen we bij het hotel waren zei Pieter tegen raceboy “That’s 500 roepies”. Raceboy kwam niet meer bij!

De rest van de middag hebben we heerlijk bij het zwembad gelegen. Ik had eindelijk tijd om mijn tijdschriften te lezen en Pieter heeft een film gekeken op de laptop. Vruchtensapje erbij, wie doet je wat?! Aan het eind van de middag werd het bewolkt en kwam er af en toe een buitje naar beneden. Wij zaten lekker onder de bomen en onder een parasol dus we konden lekker blijven zitten. Iedereen ging gauw weg en zo hadden wij de kans om eindelijk een bedje te bemachtigen.

’s Avonds voor het eten hebben we de Hilltop Breeze cocktail met wodka, arrack, pineapple juice, ginger ale uitgeprobeerd. Heerlijk!
En tijdens het eten kwam de Sri Lankaanse reisleider van kras naar mij toe om te vragen of ik original from Sri Lanka was. Het hele verhaal weer vertellen en hij was meteen enthousiast.
Toen hij vroeg hoe ik heette en ik antwoorde met “Kamalawathie” kon ik helemaal niet meer stuk bij ‘m. “We have almost the same name!!” Hij heette “Kamal”.
Aan het eind van de avond wist het hele hotel dat we dezelfde naam hadden. Hahah!
We hebben nog even met Ypie geskyped en zijn toen lekker een borrel gaan drinken in de bar.
Er was een grote groep mensen van een bedrijfsuitje en er werd keiharde muziek gedraaid. Gezellig!
Toen we na het eten langs hun buffet liepen zagen we dat de mannen allemaal apart zaten aan de arrack en de vrouwen liepen met de kinderen om te zeulen.
Na het skypen kwamen we weer boven in de bar en toen waren ze allemaal aan het dansen. Hahaha dronkemans-dansjes, laten we het daar maar op houden.
We hadden gezien dat in de ruimte naast de trap allemaal pakketjes stonden van BASF, het bedrijf waar Ellen in Nederland werkt. Ze heeft regelmatig contact met mensen van BASF in Sri Lanka.
Dus gauw even een filmpje gemaakt van de pakketjes. Wat zou er in zitten?? “Alsjeblieft hier heeft u een pakje chemische troep”.

Kamal en iemand van de groepsreis van Kras zaten ook nog in de bar. We hebben gezellig even bij hun gezeten en Kamal wilde ons graag helpen met de school van mijn broertjes. Kamal heeft zelf een dochter die in Rotterdam heeft gestudeerd en nu in Engeland zit. Hij kwam net terug van 5 maanden Engeland. Wij hebben aangegeven dat we al iemand hebben die ons helpt met mijn familie. Maar als we hem nodig hadden mochten we ‘m altijd bellen. We kregen z’n kaartje en hij vroeg of we hem wilden mailen. Wie weet komt hij nog eens van pas.

Daarna lekker koese! Morgen staat er een echte chill dag op de planning!